Eimreiðin - 01.01.1959, Síða 123

EIMREIÐIN
107
°rðin sjö? Ég verð að fara inn til barnanna og gá að, lrvort
Jean er kominn á fætur . .
Hún brá sloppi yfir herðar sér og gekk út úr svefnherberg-
inu. bá hvarf brosið af andliti Lúðvíks. Nú varð það að
nyju líkt og það liafði verið, er hann barðist og þjáðist um
n°ttina.
»Allan þennair dag án hennar,“ tautaði hann. „Og líka á
ntorgun. . . . Hvernig á ég að afbera það?“
I huga sér reyndi hann af ýtrasta megni að hlaupa yfir þær
óindranir, sem þessir tveir innantómu dagar mynduðu í lífi
óans. Hinum megin hindrananna sá hann í anda þrjár, stutt-
ar vikur, áður en fjölskyldulevfið skildi þau Andreu að.
Andrea ætlaði að fara til fjölskyldu sinnar nálægt Biarritz.
Hún ætlaði að lifa þar hinu fábjánalega lífi jazzhljómlistar
°§ golfleiks. Þar myndi hún ef til vill einnig verða samvist-
Urn hinum óþekkta manni, mjög hamingjusöm, vegna þess
að ekki var nú framar njósnað um hana. Hún mvndi sjálf-
Sagt segja við hann: „Þetta er sumarleyfið mitt, . . . mitt raun-
'erulega . . . eina sumarleyfi. . .“ Og um kvöldið myndu þau
SVo dansa saman.
Éörnin komu hlaupandi inn í herbergið. Kunnu þau nú
Hxíurnar sínar?
. »É.aymond, ertu búinn að hreinskrifa reikningsdæmið þitt?
ES vil ekki, að þú skilir slíku sóðapári í skólann."
Nú er hann aftur orðinn aleinn. Hann fer út á svalirnar,
ærnir burt dúfu og hallar sér fram vfir handriðið, ... út
Hó tómið. Hann grípur um handriðið báðum höndum og
oistir það. Nei, það er ekki þetta ryðgaða handrið, sem vernd-
*ann ^ra Því að irraPa niður, myljast sundur og finna loks
rnn. Það er lifandi handrið, sem hindrar hann í því, . . .
Hið:
°na, sem fylgir honum ætíð eftir með árvökum augum, og
synir hans, — synirnir — þessar tvær framandi, ókunnu mann-
'eiur. Hann hefur séð sér fyrir varðmönnum. Hann þarf
Pannig ekki að hræðast liið óhugnanlega brjálæði, sem hann
nnur streyma upp frá dýpstu afkimum sálar sinnar. Hann
H'ttU' gefið sig örvæntingunni á vald í fullri ró. Hann þarf
ri að hræðast neinn hryllilegan, voveiflegan atburð. Hann
Paif ekki annað en að ganga áfram eftir hinum slétta vegi á