Eimreiðin - 01.01.1959, Blaðsíða 146

ffeí^idónmr s Þjóðmmjasafnmii
eftir Jón Engilberts.
Að ganga unr þessa sali og skoða þessa gjöf, það er að
ganga inn í helgidóm háþroskaðrar sálar. Frammi fyriri mynd-
unr Ásgríms nemur nraður landið á nýjan leik, nenrur það
augum Ásgríms, eins og lrann nam það á nreira en hálfrai'
aldar starfsferli.
En að bera lof á þennan nrálara, það er að bera í bakka-
fullan lækinn. Þess vegna göngunr við aðeins sal úr sal og
undrumst þessi verk, ekki sízt það, lrve styrk hönd málarans
lrefur verið allt franr í andlátið. Hér nræta augunr okkar vatns-
litamyndir hans, senr nrargar hverjar eiga vart sinn líka 1
íslenzkri myndlist — og þarna, þar eru olíumálverkin hans;
sterkir litir, mettaðir léttunr og seiðandi krafti og ljósmagn-
ið hástemmt, byggingin voldug og rismikil, en það er framxn1
fyrir myndum hans af íráttúruhamförum, sem maður staldr-
ar lengst og gleðst nrest; slík er glóðin í augum þessara hest-
airdlita, askair, eldurinn, litaflóðið, eir katrnski saknar mað'
ur svarta litaritrs, tákns djöfulskaparins, tortímingarinnar "
eir þá lrefði myndin orðið öðruvísi, og lrér á krítik ekki viðí
þó er eirgu líkara en þessar trylltu skepnur muni þá °S
þegar sprengja af: sér gráan ramma myndarinnar; slík el
kynngi Ásgríms, og þarna hafa þeir verið samhentir, Ásgrím111
og sá guð, sem skóp hanir og lairdið.