Eimreiðin - 01.01.1959, Síða 159

EIMREIÐIN
143
^jóÖmálsins en í fyrri bókun-
Um> hvort sem boðskapurinn
ur hjúpaður búningi eins og í
'®ðunum Þú varst lilja, Stúlka
Ijútf ega s^orjnC)iL er kveðið:
eSaij borgin brann, sem gæti verið
Ur» Árna Magnússon, en er jafn-
r-*mt tímabær lögeggjan um varð-
Veizlu andans verðmæta. Miklu oft-
ar eru þó ljóð Guðmundar Inga
guðspjall gleðinnar í liversdagslíf-
U|u' Sem varpar ljóma á alla vegferð,
? * srzt hinztu spor: Þjónusta, Enn
' festum, sem er fagurt og huggunar-
r‘kt erfiljóð. Skáldið hefur stigið á
lærri sjónarhól en áður, skynjað
'■'knræna fegurð rúmhelginnar af
’Ueiri dýpt og gefið oss fyllri hlut-
c eild í því, sem hann sér.
Líkingar eru ein liöfuðprýði
s áldskapar. í meðferð þeirra liefur
uðinundur unnið sinn stærsta sig-
Ul með þessari bók. Til sönnunar
r>vi °g öðru, sem hér liefur verið
SaSb skal að lokum birt það ljóð,
sem bókin er heitin eftir og ég
Vlldi helzt kveðið hafa:
Sóldögg ert þú með bros
í augum opnurn
eu undir hvarmi tár.
reginn er ég að þínum
veiðvopnum
°g verð um næstu ár.
Jónsson, man ekki lengur nafn
hennar, en las hana frá upphafi
til enda á einu kvöldi. Ljóðin
voru trúarlegs efnis. Mér fundust
þau stinga allmjög í stúf við flest
önnur kvæði frá þeim tíma: Þau
voru alvöruþrungin, einlæg, til-
gerðarlaus, hrein að liugsun, í
vönduðum búningi. Síðan hef ég
lesið allt, sent fyrir mín augu hefur
borið frá hendi þessa höfundar, og
ævinlega mér til yndis. Þessi ljóð
eru þar engin undantekning.
Skáldinu hefur vaxið lífsreynsla,
aukizt yfirsýn. Leitin að fjarlægu
viðfangsefni og tilraunir með ný
form eða formleysur bera að visu
ekki ávallt tilætlaðan árangur. Þó að
heimspeki Einars M. Jónssonar beri
víða vott um djúpa hugsun, eru
ljóð hans bezt, þegar hann lýsir
sjálfs sín reynd og sjón og persónu-
legri innlifun, gjarnan í fám orð-
um, dregur upp skýrar myndir, líkt
og pensli sé beitt. Þau eru þá ekki
óskyld málverki. Tökum smá-
kvæðið: Töfrar tveggja handa:
Eg þekki töfra tveggja handa,
tveggja bjartra handa,
langa fingur limamjúka.
Eg læt mér ekki á sama standa,
hvern þær strjúka —
hvar þær strjúka.
‘ Hldcigg ert þú og kannt svo
vel að vinna,
vonlaust er mitt ráð.
u cr minn hugur herfang
drauma þinna
°S hjarta mitt þín bráð.
Einar M. Jónsson: ÞALLIR,
1 jóð; Helgafell, 1958.
ynr um það bil einum áratug
a st ég á ljóðabók eftir Einar M.
Ungar hendur æskufríðar,
atlotsblíðar.
Á þær bregður yndisljóma
fram í fingurgóma.
Víða sér þess vott, að skáldið
harmar mjög ævikjör sín og örlög,
sem hafa varnað því að ná þráðu
marki. Átakanlegasta kvæðið af því
tagi er / hlekkjum, sem lýsir ánauð
og ófrelsi nokkurs konar fanga í