Eimreiðin - 01.09.1974, Blaðsíða 20

EIMREIÐIN
I skápnum fyrir neðan Lenín voru Rauðir pennar, Salka
Valka og norsk alfræðiorðabók fyrir verkamenn. Ýmislegt var
þar líka fleira, Kvæðakverið og Marxisminn eftir Ásgeir Blön-
(lal Magnússon. Það var ný bók þá!
Iívæðakverið var mögnuð bók, hún hafði snortið liann eins
og töfrasproti, bann liafði allur svitnað og titrað og ekki getað
lialdið lengur á bókinni.
Samt var það ekki eins slæmt og þegar liann las Söknuð í
fyrsta sinn. Hann fann hana i gömlu tímariti í lesstofunni á
bæjarbókasafninu. Honum fannst eins og hann stæði undir
fossi, sem beljaði yfir höfuðið á honum og hann las kvæðið
án þess að skilja orð. Hann þurfti að livíla sig, jafna sig, róa
taugarnar áður er hann las það aftur. Síðan kunni hann Sökn-
uð utanað. Kannski hafði það ekki verið gott frækorn. Hann
hugsaði oft um „undarsamleikans þrotlausa brunn“. Hann
vissi, að hann var ekki í hans eigin hrjósti. Dagar lians höfðu
líka oft lítinn lit.
„Hvar, ó hvar?“
Eftir harnaskólann fór hann í gagnfræðaskóla og síðan í
annan skóla þar sem liann lærði ýmislegt viðvíkjandi verzlun
og bókhaldi. Iiann hefði gjarnan viljað fara í mennlaskóla,
en þetta voru erfið ár. Á sumrin var liann í vegavinnu, en það
fannst honum leiðinlegt, hann vildi lieldur vera i bænum ef
það var eittlivað að gera þar, en það var oftast ekkert þá. Það
kom ekki fyrr en seinna, en þá var hann líka mestan part
hættur að vinna erfiðisvinnu.
Pahhi hans hefði víst gjarnan viljað að hann yrði framá-
maður í verkalýðslireyfingunni, en liann hafði ekki skap til
þess. Hann gat ekki talað á fundum, hann hafði reynt það, en
liann hara stamaði og varð rauður i framan. Hann var heldur
ekki mjög merkilegur flokksmaður, en gerði samt skyldu sína.
Innlegg hans í baráttuna voru Ijóð, sem hann birti kringum
1. maí, 17. júní og 7. nóvember, stundum þar fyx-ir utan. Hann
þýddi líka stundum önnur haráttuskáld, Brecht og Överland,
en liann var nú víst búinn að svíkja alla heiðarlega hugsjón.
Það virtust allir vera orðnir samþykkir þessu hlutverki hans.
Ilann vann sína vinnu á ski’ifstofu fyrirtækis í réttum hönd-
um. Á kvöldin og um helgar dundaði hann eitthvað við bók-
menntir. Tímaritstjórar og hlaðaritstjórar hringdu til hans og
liann hafði oftast eitthvað til.
Fyrir mörgum árum liafði liann farið að fitla við spönsku
og jafnvel dálítið frönsku, en hann sagði engum frá því. Spánsk-
an var góð. Það voru enn erfið ár í Suður-Ameríku. Mjög erf-