Eimreiðin - 01.09.1974, Qupperneq 21

EIMREIÐIN
ið ár. Sjálfur gat lianii nú orðið fengið sér sína sígnu ýsu þegar
hann vildi og þegar líða tók á sumarið átti hann alltaf nokkur
grásleppuhönd. Berjasúpa á eftir með þeyttum rjóma. Það var
líka enn slæmt á Spáni, úr þeirri átt féll alltaf eitthvað til.
Spánskan var góð.
Ilann liafði ekki mikinn metnað lengur. Hann var mikið til
hættur að liugsa um rithöfundaþorpin i Rússlandi. Hann hafði
einu sinni öfundað þá mjög mikið af að þurfa ekki að vinna,
hara að skrifa, skrifa í þjónustu hins mikla draums mannkyns-
ins. „Frelsi, frelsi, hugsjón . . .“, nei, liann langaði ekki til að
niuna eftir því lengur. Hann var ánægður með sína vinnu,
sinn herjagraut og sitt hangna ýsuband og sínar minningar um
sandkola — og ufsaveiðar við Steinbryggjuria, sem ekki er til
lengur.
Hann liafði lítið skrifað af sögum og aldrei langað til að
skrifa skáldsögu. Sögurnar hans voru yfirleitt stuttar og fjöll-
uðu helzt um það, sem verið hafði efst á baugi þegar liann var
uð koma til manns. Þetta voru ágætar sögur, ekki mjög áróð-
urskenndar, en samt nóg.
Hann skrifaði litið um það sem stóð nær samtímanum, þess-
uni árum, sem voru að líða. Hann átti ekki við það. Honum
íannst það flókið og erfitt. Hann vék undan því eins og mar-
h'öð, sem maður kærir sig ekki um að muna eftir. Slansky,
Þasternak, Daniel. Draugar sem liann var hræddur við að vekja
uPp, en hann vissi samt að þeir voru þarna og hann reyndi að
§leyma þeirn. En það tókst honum auðvitað ekki.
Fyrir mörgum árum liafði hann ætlað sér að skrifa skáld-
sögu, sem átti að heita „Heimsókn í Fílabeinsturninn“. Það
Var á þeim árum þegar baráttan var hörð og margir góðir
drengir fallnir á fberiuskaga og fúlmenni og fantar við völd
a Saxlandi og sunnan Mundiufjalla. Þá þurfti maður að liafa
djartað á réttum stað — og þá var líka auðvelt að hafa lijart-
að á réttum stað. Það varð miklu erfiðara seinna. Hann hafði
séð í huga sér hinn mikla turn afsíðis, í landi hugans, i blóm-
lögrum garði með rauðum rósum og hvítum liljum og þangað
harst ekki nema veikur ómur af orrustugnýnum. Nógu veikur
þess að maður þurfti ekki að taka eftir honum og gat sökkt
Ser °fan í að skoða í vatninu speglun blómsins, sem heygði
hrónu sína á hakka tjarnarinnar. Og á kvöldin, þegar bleikur
'oáninn skein og skógardisir eða aðrar ástkonur skáldanna
syntu í silfurkvikunni, var auðvelt að gleyma sundurtættum
1 tómum ungmennanna í völum heimsins.
Hann sá fyrir sér mennina, sem byggðu turninn, þessa menn,
265