Eimreiðin - 01.09.1974, Síða 24

EIMREIÐIN
Það tókst illa. Það spratt út á honum sviti af pípunni, hendur
hans urðu rakar og titruðu svolitið. Hann lagði bókina frá sér
en hélt áfram að reykja. Það vaknaði einliver ómótstæðilegur
kraftur innra með honum, sem dró hann að skrifborðinu þar
sem bækurnar lágu. Krafturinn breyttist í löngun til að takast
á við eitt verkanna, skilja það til grunna og þýða það. Hann
vissi, að það yrði ofurmannlegt erfiði fyrir hann, sem kunni
ekki málið nógu vel og lika af þvi að það væri ekkert gert með
því að þýða orðin og reyna að liamra úr þeim heild eftir is-
Ienzkum bragreglum, hann yrði að ganga inn i heim Ijóðsins,
tilfinningu þess, fjarvist tilfinninga þess, allar þess duldu merk-
ingar og flytja þær yfir á annað mál. Honum svall móður í
brjósti. Hann stóð upp af hægindastólnum og settist við skrif-
horðið og byrjaði að undirbúa verk sitt.
Einhverja næstu nótt dreymdi hann draum. Hann sá turn-
inn eins og hann hafði oft hugsað sér hann, fílabeinsgulan og
gulli sleginn. En í draumnum var hann sjálfur skiptur i tvennt.
Skuggalegur og grannur hluti af honum sjálfum kom í heim-
sókn í turninn. Innan hliðs tók góðlegi gamli maðurinn við
honum og vísaði honum leið inn i bjartan sal með hellugólfi
úr marmara, dökkum og ljósum eins og skákborð, veggirnir
voru tjaldaðir góbelínum með myndum úr sígildum goðsög-
um. Fyrir endanum á salnum var stórt borð í endurreisnarstil
og á þvi gömul tæki til stjörnuskoðunar og jafnvel gullgerðar.
Fyrir framan þetta borð stóð hann sjálfur. bjartari og fyllri
mynd af honum og brosti breiðu brosi og rétti gestinum hönd-
ina og bauð hann velkominn í fílabeinsturninn.
Fyrst á eftir var hann dálítið hræddur um að það sæist á
honum. En eftir því sem Iionum miðaði meir áfram við verk-
ið, eftir því sem hann sökk dýpra i heim undursamleikans,
sem beið hans á hverju kvöldi heima á skrifborðinu hans,
fannst honum það skipta minna máli.
Það leið ekki á löngu þangað til hann var orðinn stoltur af
því að vera kominn inn í filabeinsturninn.