Eimreiðin - 01.09.1974, Qupperneq 44

EIMREIÐIN
En nú tekur léttur unglingurinn sér slöðu í vagninum, hann
stendur uppi og nýtur þess að halda á fengnum taumunum i
liendi sér og kallar þakkarorð til ófúss föður sins. Á meðan eru
hinir vængfættu jóar Sólguðsins teknir að hneggja liátt og stend-
ur eldur úr vitum þeirra, og þeir stappa með fótunum í grind-
urnar, unz Teþys hleypir þeim út, grunlaus um örlög þau, er
biðu dóttursonar liennar. Nú stóð þeim opinn hinn gríðarstóri
heimur, þeir þutu af stað, fæturnir báru þá um loftið og gegn-
um skýin, sem urðu fyrir þeim, vængirnir hófu þá upp, og þeir
þutu fram hjá austanvindunum, sem eiga upptök sín á þessum
slóðum. En hlassið var létt, og hestar Sólguðsins fundu fljótt, að
vagninn var ekki eins og þeir áttu að venjast, því hann liafði
ekki þá þyngd, sem hann var vanur að liafa. Líkt og þau skip,
er farmlaus fara, lirekjast um hafið og veltast til í öldurótinu,
vegna þess að þau eru of létt, þannig tókst vagninn uþp sem
tómur væri og hentist til, því þungann vantaði. Hestarnir höfðu
ekki fyrr fundið þetta en þeir beygja af hinni troðnu slóð og
taka nú aðra stefnu.
Sveinninn skelfist injög, hann veit nú hvorki hvernig hann á
að handleika taumana, né hvert skal stefna, og jafnvel þótt
hann vissi það, gæti hann ekki stýrt heslunum þangað. Þá er
sagt, að uxunum sem eru fyrir Plógnum, hafi orðið svo heitt
af geislunum, að þeir gerðu tilraun til að kæla sig í hafinu, sem
þeir máttu þó ekki, og Höggormurinn, sem er næstur norður-
pólnum, áður dofinn af kulda og öllum meinlaus, liilnaði, svo
að hann varð óður, sagt er og, Plógmaður, að þú hafir tekið til
fótanna, þótt seinn sért í svifum og hafir illa komizt frá plógn-
um. ,
En þegar veslings Faeþoni var litið niður fyrir sig ofan úr
loftinu og hann sá löndin óralangt fyrir neðan sig, þá fölnaði
hann og hné hans skulfu af ótta, hann fær ofbirtu í augun af
sólarljósinu, nú vildi hann gefa mikið fyrir að hafa aldrei kom-
ið nálægt vagni föður síns, hann harmar það að hafa nokkurn
tima komizt á snoðir um ætterni silt og hafa gerzt svo djarfur
að spyrjast fyrir um það, en vildi nú helzt kalla sig son Mer-
óps. Hann herst áfram, líkt og skip rekur undan hinum hvassa
norðanvindi, þegar stýrimaðurinn hefur sleppt stýrinu og falið
sig forsjóninni á vald.
Hvað á hann nú lil hragðs að taka? Þólt hann hefði lagt mik-
inn hluta himinsins að baki, átli hann þó enn meir eftir ófarið,
hann mældi í huganum hvort væri lengra, leit ýmist fram á
við til vesturs eða aftur fyrir sig til austurs. Hann veit ekki sitt
rjúkandi ráð, og þótt hann sleppi ekki táumnum, megnar hann
288