Eimreiðin - 01.09.1974, Síða 47

ÉIMREIÐIN
Og einnig liin miklu fljót fóru ekki varhluta af þessum ósköp-
um: Don féll rjúkandi til sjávar, Peneos hinn aldni, og Kaikus,
hinn straumharði Ismenos og Erymanþos, Xanþus, sem átti
eftir að loga aftur síðar, í Trójustríðinu, og hinn guli Lycormas,
Meandros, sem féll í hlykkjum, Melas og Eurotas. Þá logaði
hinn babylónski Eufrat, þá logaði Orontes, hinn hraði Þermó-
don, Ganges og Fasis og Hister. Alfeus sjóðhitnar og Sperkeifs-
bakkar brunnu, gullið í Tajó hráðnaði. Níl var flemtri slegin
og flýði til endimarka jarðarinnar, þar huldi hann höfuð sitt,
sem er hulið upp frá því, munnarnir sjö urðu að sjö dölum
með þurrum árfarvegum á botninum. Eins fór fyrir Hehrosi
og Strymó og ánum í vestri Rín, Rón og Pó og eins þér, Tíber,
sem var heitið lieimsyfirráðum.
Jörðin gliðnaði í sundur, svo að ljósið náði að skína niður
um rifurnar niður í Myrkheima, konungi undirheima og drottn-
ingu hans til mikillar skelfingar. Hinn mikli útsær skrapp all-
ur saman, svo að nú voru þar fjörusandar, er áður hafði verið
sjór, það sem áður hafði verið hafsbotn gnæfði nú upp sem
háir tindar og Hringeyjar jukust að tölu. Fiskarnir leita til
holns, höfrungar þora ekki lengur að stökkva upp í loft og
skjóta á sig kryppu eins og þeir eiga annars vanda til, sels-
liræjum skýtur upp úr djúpinu og þau fljóta á bakinu i sjón-
um. Sagt er að Nereifur sjávarguð, og Dóris og dætur þeirra
hafi falizt inni í hellum, sem voru þegar orðnir volgir. Þrem
sinnum reyndi Neptúnus að teygja ófrýnan haus sinn og hand-
leggi upp úr vatninu, en varð að stinga þeim á kaf jafnoft
aftur því hann þoldi ekki liitann.
En móðir jörð, sem er umkringd hafi, leit undrandi á svip
upp frá vötnunum, sem höfðu lmiprazt saman og leitað skjóls
í skauti hinnar hlómlegu móður sinnar, bar höndina upp að
cnni sér, slcók sig alla og seig lítið eitt og mælti hásri röddu:
»Sé það vilji þinn og ef ég á það skilið, því læturðu þá ekki
eldingar þínar dynja yfir mig, þú, sem ert mestur guðanna?
Því má ég, sem á að farast af eldi, ekki verða fyrir þínum eldi
til að bölið verði þá ekki eins þungbært. Ég fæ vart komið
þessum orðum upp, svo er ég þjáð af hitanum —, sjáðu sviðna
lokka mína, sjáðu öskuna í augum mínum og yfir allri ásjónu
uiinni, er það ávöxtur og laun frjósemi minnar og elju, sem
1>Ú færir mér með þessu, er það þetta, sem ég uppsker fyrir að
ftiega þola skurði plóganna og vera ekki látin í friði allan árs-
lns hring, ég sem færi búfénu laug og ljúffengt gras til beitar,
n>annkyninu aldin og ykkur fórnargjafir.
En látum það vera með mig, það má vera, að ég eigi skilið