Eimreiðin - 01.09.1974, Blaðsíða 48

ElMRÉIÐlN
að týnast, en hvers eiga þá öldurnar að gjalda og livers bróðir
þinn, hafguðinn? Hví skyldu vötnin, sem féllu honum í hlut,
grynnka og bilið milli þeirra og himinsins lengjast? Og þótt þú
kærir þig kollóttan um bróður þinn eða mig, þá hlýtur þér þó
að vera sárt um himininn, liltu i kringum þig, það rýkur úr
háðum pólunum, ef hálið grandar þeim, þá hrynur i^ústaður
þinn. Sjáðu, Atlas sjálfur er að niðurlotum kominn, hann fær
vart borið hina glóandi hvelfingu á lierðum sér, ef höf og
liauður farast og himnasalir, þá bíður okkur ekkert annað en
hið forna óskópni. Slökktu logana, meðan þess er enn kostur,
og hjargaðu því, sem bjargað verður.“
Er jörðin hafði þetta mælt, þoldi hún ekki lengur við sökum
hitans og kom ekki upp fleiri orðum, hún faldi ásjónu sina inni
i helium sinum, þar sem svipir hinna framliðnu hafast við.
En faðir alvaldur kallaði guðina til vitnis og þann er léði
vagninn um að allt mundi farast af eldi á hörmulegan hátt, ef
ekkert yrði að gert. Hann gekk upp á hátind himnanna, þaðan
sem liann dreifir skýjum yfir liin víðu lönd, þaðan sem hann
þrumar og lýstur eldingum niður.
En nú átti liann ekki lengur eftir nein ský, sem hann gæti
breitt yfir jörðina og ekki regn til að hella niður úr himninum,
hann lét þrumu drynja og þreif eldingu af liægra eyra sínu og
laust henni á vagnstjórann, sem i einu og sama vetfangi týnir
lífinu og fellur úr vagninum, og þannig er hinn ólmi eldur
með eldi slökktur.
Hestarnir fælast og stökkva hver i sína áttina, þeir slíta sig
lausa úr okinu og skilja taumana eftir í tætlum. Slitur úr ak-
tygjum lágu á einum stað, öxulhrotin á öðrum, og hjólrimar
á víð og dreif, vagnhrotin lágu út um allt.
En Faeþón steypist fram yfir sig og eldurinn læsir sig um
rauðleitt hár Iians, hann hrapar niður og stendur langur strók-
ur aftan úr honum, lílct og þegar stjarna sýnist hrapa af heið-
um himni. Hann kom niður þar sem fljótið Eridanus rennur,
fjarri heimkynnum hans, vatnsflaumurinn skolaði rjúkandi vit
hans. Vatnadisir grófu brunnið líkið og letruðu lionum þessa
grafskrift: )
Hér hvílir Faeþon frækinn, er föður síns jóum réð stýra.
Uppi mun fullhugans æ orðstír, því hátt var Jians fall.