Eimreiðin - 01.09.1974, Síða 49

ElMRElfolN
NARKISSUS
Eitt sinn, er Ekkó sá Narkissus á gangi um óbyggðir, þá
felldi hún hug til lians og veitti honum eftirför, svo enginn sá.
Því nær, sem húu kom að honum, því lieitar brann hún, ekki'
ólíkt því, þegar kveikur á kerti tekur að loga, sem er horinn
að, livað eftir annað var hún komin að því að hvísla til hans
ástarorðum og blíðuhj ali, en kom ekki upp orði sökum þeirrar
áráttu sinnar að geta ekki tekið til máls að fyrra bragði. En
hún brann í skinninu eftir að gera það, sem í hennar valdi
stóð, en það var að heyra hljóð og endurtaka þau síðan með
sínum munni.
Nú vildi svo íil, að sveinninn hafði orðið viðskila við trygga
förunauta sína, og hann kallaði: „Hæ, er einhver þar?“ en þá
svaraði Ekkó: „Einhver þar.“ Hann vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið, en svipast um og kallar hárri röddu: „Komdu!“
og Ekkó svarar með sama orðinu. En þegar enginn kemur
fram, sá segir hann: „Hví forðastu mig?“ en heyrir enduróma
sömu orðin og hann hafði mælt. Hann leggur þó enn við hlust-
irnar, blekktur af því, sem liann laldi orð einhvers annars.
Nú kallar hann: „Hittu mig!“ og Ekkó svarar: „Hittu mig!“
— og þau orð komu frá lijartanu. En þegar hún hlýðir þessu
og kemur hlaupandi fram úr skógarþykkninu og hyggst leggja
hendurnar um hálsinn, sem lienni var svo kær, þá vildi sveinn-
inn eklci þýðast liana, en sleit sig lausan úr faðmi dísarinnar.
„Fyrr vil ég detta niður dauður en að ég þýðist þig!“ sagði
liann, en hún endurlók af þessum orðum aðeins þetta: „Ég
þýðist þig!“
Hin smáða dís faldi sig í skóginum og liyrgði iirygga ásjónu
sína með laufblöðum og eftir það hafðist hún við í helli einum
fjarri mannabyggðum. En ástin kulnaði ekki, heldur magnað-
ist við það að verða ekki endurgoldin, þráin hélt fyrir lienni
vöku, og hún tærðist upp og varð ekki annað en skinin beinin,
því allur æskublcmi hennar hvarf sem dögg fyrir sólu.
Loks varð ekki annað eftir af henni en röddin, því beinin
urðu að steinum, að því er sagt er. Upp frá því felst hún í skóg-
inum og sést livergi, en heyrist alls staðar, því það er rödd
hennar, sem lifir.
Þannig lék Narkissus hana og aðrar dísir, hvort heldur þær
voru vatnadísir eða fjalladísir, og eins hafði hann áður leikið
þá karlmenn, er lögðu ást á hann. Loks hóf ein dísin liendur