Eimreiðin - 01.09.1974, Síða 52

EIMREIÐIN
nokkurn tíma séð mann í öðrum eins ástarraunum? En þið vit-
ið íiiargt og liafið veitt mörgum skjól til leynifunda. Hafið þið
á ykkar langa aldri horft á mann þola aðrar eins liörmungar,
þið sem liafið líf aldanna að baki? Ég er hrifinn og sé, en það,
sem ég sé og er hrifinn af, get ég hvergi fundið, slíkum blekk-
ingum er ást mín haldin. Og kvöl mín er sízt minni fyrir það,
að ekki er á milli olckar haf eða langur vegur, fjöll eða luktir
borgarmúrar. Það er lítið vatn, sem skilur okkur að, hann, sem
í því er, þráir sjálfur faðmlag mitt. Því hvenær sem ég her
munninn af vatnsfletinum til að kyssa hann, þá teygir hann
sig upp til móts við mig með sinn munn. Það mætti lialda, að
mér ætti ekki að veitast erfitt að snerta hann, því ekki er bilið
langt milli elskendanna.
Hver sem þú ert, komdu fram! Hví ginnir þú mig svo, kynja-
strákur? Hvert ferðu, þegar ég teygi mig eftir þér? Það gelur
ekki verið útliti mínu eða aldri að lcenna, að þú fælist mig,
margar dísir liafa unnað mér hugástum. Og ekki sýnist mér
annað á svip þínum en að þú þekkist mig, þegar ég breiði út
faðminn á móti þér, þá breiðir þú út þinn faðm á móti. Þegar
ég brosi, þá brosir þú einnig til min, ég hef líka séð tár glampa
í augum þínum. þegar ég felli tár, og þú gefur mér oft merki
með því að kinka kolli til mín. Og ef marka má af því, hvern-
ig munnur þinn hreyfist, þá mælir þú orð, sem ekki nú hlust-
um mínum.
Þú ert enginn annar en ég sjálfur! Ég sé það, ég get ekki
villzt á mynd sjálfs mín. Ég hrenn af ást lil mín, ég kveiki log-
ann og loga sjálfur. Hvað get ég gert? Á ég að láta ávarpa mig
eða ávarpa sjálfur? Og hvernig á ég þá að haga ávarpi mínu?
Ég girnist það, sem hluti af mér sjálfum, ofgnótt mín gerir mig
að þurfamanni. Ó, ég vildi, að ég gæti sagt skilið við þennan
líkama okkar! Það er nýtt, að elskandi skuli óska eins og ég:
ég vildi, að það, sem við elskum, hyrfi. Nú dregur kvölin úr
mér máttinn, nú á ég ekki langt eftir ólifað, ég kemst ekki lil
fullorðinsára. Dauðinn er mér ekki þungbær, því hann leysir
mig undan þjáningunum. En ég vildi, að sá sem ég elska, yrði
langlífari. Nú gefum við upp öndina háðir í einu.“
Er hann hafði þetta mælt, sneri hann sér aftur að spegil-
myndinni örvinglaður og tár lians gáruðu vatnsflötinn, þannig
að myndin hreyfðist og varð óslcýr. Þegar sveinninn sá hana
liverfa, hrópaði hann: „Hvert ertu að fara? Bíddu við, vertu
ekki svo harðhrjósta að skilja unnusta þinn eftir einan. Leyfðu
mér þó að liorfa á það, sem ég má ekki snerta, svo þetta ill®
liugarfár mitt fái einhverja svölun.“ í kvöl sinni flettir liann
296