Eimreiðin - 01.09.1974, Síða 53

EIMREIÐIN
sig klæðum og ber á nakið brjóst sitl með marmarahvítum
hnefum. Við það kemur fram léttur roði á brjósti bans, ekki
ósvipað því, þegar epli eru ljós á annarri bliðinni en rauð á
binni, eða líkt og í vínberjaklasa, sem ekki hefur náð þroska,
þar sem sum berin liafa fengið purpuralit. En er Narkissus sá
þelta í vatninu, sem var nú aftur orðið slétl sem spegill, þá var
lionum öllum lokið, og svo sem vax bráðnar af léttum eldi og
klaki lej^sist upp af yl sólarinnar, þannig bráðnaði hann af ást
og tærðist upp smám saman af innibyrgðum eldi. Þá hvarf roð-
inn af björtu börundi bans, honum þvarr máttur og megin, og
fegurð lians bliknaði, sá líkami, sem Ekkó liafði unnað svo
mjög, varð ekki nema svipur lijá sjón.
En hún fylgdist með þessu öllu, og þótt bún bæri enn þung-
an hug til lians og myndi honum allt, þá tók hana sárt til hans,
og hvenær sem veslings sveinninn stundi „Óhó!“ þá heyrðist
í benni: „Óhó!“ Og þegar hann barði sér á brjóst með báðum
höndum, þá glumdu við högg frá henni. Síðustu orðin, senv
hann mælti, er hann leit niður í vatnið aftur, voru þessi: „Ó,
drengur, sem ég unni illu lieilli!“ og þau sömu orð lieyrðust
enduróma.Og er hann sagði: „Vertu sæll!“ bá kvað Ekkó einn-
ig við: „Vertu sæll!“
Nú lagði hann þreytt böfuð sitt niður í grænt grasið, nótt
huldi sjónirnar, sem áður böfðu dáðst svo mjög að fegurð eig-
anda sins. Og enn borfði bann á sjálfan sig, eftir að hann var
kominn niður til undirbeima, þar sem mynd bans speglaðist
í Stýgsfljóti, þá syrgðu systur hans, vatnadísirnar, hann og
skáru bár sitt til að leggja á gröf bróður síns, skógardísir grétu
bann og, og Ekkó lét enduróma harmkvein þeirra.
Meðan verið var að undirbúa útför hans: hlaða bálköst, hrista
blysin og bera fram líkbörur, þá fóru menn að vitja liksins,
en það fannst þá hvergi. I stað þess fundu menn blóm eitt með
gulri krónu og hvítum blöðum í kring.
(Kristján Árnason þýddi úr latínu).