Tímarit lögfræðinga - 01.12.1952, Blaðsíða 39

Dómurinn í deilumáli Norömanna og Breta
223
a. Noregi er, eins og hverju öðru ríki, samkvæmt al-
mennum meginreglum þjóðaréttar, þess er nú er í
gildi, heimilt að ákveða víðáttu landhelgi sinnar, svo
og einnig, með hverjum hætti reikna skal þá víðáttu.
b. Norska tilskipunin frá 1935, sem ákveður landhelgi
Noregs, brýtur ekki í bága við skýlaus fyrirmæli al-
þjóðalaga. Hún brýtur ekki heldur í bága við almenn-
ar meginreglur þjóðaréttar, því að markalínan er
sanngjörn, fer ekki í bága við áunnin réttindi annarra
ríkja, skaðar ekki allshei-jarhagsmuni og er ekki mis-
beiting réttar. Með setningu tilskipunar frá 1935 hafa
Norðmenn einungis haft í huga þarfir landsmanna í
héruðum þeim, sem þar eru tilgreind.
c. Samkvæmt framansögðu er þýðingarlaust að rann-
saka, hvort Noregi hafi eða hafi ekki hlotnazt fyrir
hefð réttur til að ákveða meiri breidd landhelgi sinnar
en þrjár sjómílur, svo og á hvern hátt grunnlinurnar
séu dregnar.
d. Eigi Noregur rétt á að afmarka víðáttu landhelgi
sinnar, eins og nú hefur sagt verið, er ljóst, að hann
getur bannað öðrum ríkjum að stunda fiskveiðar inn-
an þeirra marka, án þess að þau geti heimfært slíkt
til skerðingar á réttindum sínum.
e. Á framanskráðum blöðum er að finna svör við stað-
hæfingum málsaðila varðandi tilvist nánar tilgreindra
ákvæða í þjóðarétti, er þeir telja nú vera í gildi."
1 stuttu máli, þá er kjarni sératkvæðis Alvarez sá, að
hvert ríki verður að hafa víðtækt frjálsræði til að ákveða
þá landhelgisvíðáttu, sem það telur nauðsynlega til vernd-
ar efnahagslegum hagsmunum sínum.
3. Sératkvæði Kínverjans Hsu Mo var í því fólgið, að
hann taldi, að landhelgislína Noregs milli grunnlínustöðva
nr. 11 og 12 og 20—22 (Sværholtshafið og Lopphafið) væri
ekki í samræmi við reglur alþjóðaréttar, þar sem grunn-
línan á þessum stöðum víki um of frá meginstefnu strand-
lengjunnar.
4. —5. Sératkvæði Sir Arnold McNair og J. E. Read.