Tímarit lögfræðinga - 01.01.1954, Qupperneq 53

svo að fá í samhengi yfirlit um æviferil hans frá byrjun
til þess tíma, er maður rannsahar hann. Þá tekur maður
saman heildarniðurstöður sínar — hvort maðurinn sé
andlega vanþroska (fáviti), misþroska (geðveill) eða geð-
heill eða haldinn ákveðnum geðsjúkdómi. — 1 stuttu yfir-
liti get ég svo um, hvort mér t. d. virðist maðurinn
sakhæfur eða ef ástæða er til að benda á einhverja sérstaka
meðferð. 1 flestum tilfellum les ég svo uppkastið fyrir við-
komandi sjálfum, en þó kemur fyrir, að ég geri það ekki,
ef ég einhverra hluta vegna á erfitt með að ná í hann.
Uppkastið les ég að öllum jafnaði inn á talvél og afhendi
það þannig til vélritunar, áður en það er sent dómaranum.
Mér er fullljóst, að aðferð sú, sem ég hefi við meiri
háttar geðheilbrigðirannsóknir, er nokkru umsvifameiri
fyrir lækninn en á mörgum öðrum stöðum, sem ég þekki
til. En ég held, að hún sé yfirleitt ítarlegri, og ég hefi
haldið, að hún gæfi mér persónulega sem lækni og manni
meira fullnægjandi yfirlit um líf þess einstaklings, sem
maður hefur þótzt vera að reyna að skilja, af hverju hefði
orðið einmitt á þennan veg og ekki hinn.
Að síðust er hér stutt yfirlit um fjölda geðheilbrigði-
rannsókna, er ég hefi haft með höndum undanfarin ár. Þar
til 1946 kom ekki fyrir að meðaltali einu sinni á ári, að
geðheilbrigðirannsókn væri gerð hér í Reykjavík á sak-
borning. 1946 voru tveir rannsakaðir og ’47 einnig tveir,
en alls voru þó dæmdir 174 og 192, eða einn rannsakaður á
móti hverjum 76—87 dæmdum. Frá 1946 hefi ég rann-
sakað alls 67, af þeim reyndust 35 sakhæfir, en 32 ekki.
Þeir, sem ekki voru sakhæfir, voru 11 fávitar, 5 geðveilir,
16 geðveikir, en af þeim 5 alkóhólistar á háu stigi.