Tímarit lögfræðinga - 01.06.1999, Blaðsíða 81

fannst kokkunum mikil sóun á góðum mat. Þeir ákváðu því að elda einungis fáa
rétti og hafa þá næsta keisaraekkjunni, en láta réttina frá deginum áður standa
áfram á borðinu. Cixi sá þetta strax, réttimir sem fjær voru, voru ekki ferskir,
þeir voru famir að mygla og úldna. Hún ákvað því að bjóða öllum starfsmönn-
um hallarinnar í mat með sér. Allir urðu að borða fylli sína og dásama matinn.
Sagan segir að kokkamir hafi ekki reynt þessa aðferð aftur. Eftir hádegi var Sól-
hofið skoðað, en það er í miðborg Beijing.
Á sunnudagskvöldið var haldið í Pekingóperuna í Changs'An leikhúsinu.
Þetta var hefðbundin óperusýning, full af táknum og skrautlegum búningum og
söng sem sker í eyrun. Leiðsögumennimir ákváðu að hafa heimsóknina þangað
einungis í klukkutíma, en sýningin tók víst þrjá tíma. Eg held að íslendingamir
hafi verið þeim þakklátir fyrir hugulsemina, því þótt kínversk ópera sé forvitni-
leg er hún ekki til að horfa á í fleiri tíma.
Daginn eftir var haldið af stað heim á leið snemma. Flugvöllurinn í Beijing
er einungis byggður fyrir þriðjung þeirrar umferðar sem um hann fer. Kínverjar
bregðast þannig við að öll afgreiðsla er afar hröð. Eg man ekki eftir öðmm eins
hraða á innritun í flug og þar. Þetta var vel smurð vél.
Flugið til Kaupmannahafnar gekk snuðrulaust, fólk svaf eða las eða horfði á
sjónvarp í þessa 9 tíma sem það tók. Við stoppuðum í 5 tíma í Köben og röltum
um Strikið og fannst við komin heim. Um kvöldið lentum við svo í Keflavík
eftir 22 tíma ferðalag frá Beijing.
Þann tíma sem lögfræðingar vora á fundum með ráðamönnum í Beijing vora
ættingjar og makar að skoða samyrkjubú og hýbýli fólks í borginni og heim-
sækja keisaragrafimar svo eitthvað sé nefnt.
Ferðin var öllum þeim sem í hana fóra ógleymanlegt ævintýri sem verður
ekki endurtekið. Vel skipulagt frá upphafi til enda. Ekkert fór úrskeiðis, allt
stóðst. Helst mátti setja út á stífar tímasetningar og litla hvfld milli dagskrárliða,
sem kenna mátti um mikilli umferð í Beijing. Leiðsögumennimir okkar hrifu
alla með sér og þegar Laura söng vögguvísumar í rútunni á leiðinni út á flugvöll
vöknaði sumum um augu.
Það sem kom mér einna mest á óvart í ferðinni var hve Beijing er vestræn
borg. Stjómvöld rífa niður heilu íbúðahverfin til að reisa háhýsi skrifstofu- og
hótelbygginga. Fólkið úr sveitunum flykkist í borgimar, allir fá vinnu, atvinnu-
leysi þekkist ekki. Torg hins himneska friðar var lokað. Þar var verið að gera
við til að undirbúa 50 ára afmæli Kínverska alþýðulýðveldisins 1. október n.k.
Okkur taldist til að um 3000 kínverskir verkamenn væru inni á svæðinu, sem
var umgirt bárajámi, við hellulögn. Minna var um það talað að í maí eru 10 ár
frá því að námsmannamótmælin á torginu vora þögguð niður með hervaldi.
Andstæðumar vora alls staðar sláandi. Svartir Mercedes bflar keyrðu um göt-
umar við hlið rickshaw hjólanna, reiðhjóla með farþegasætum fyrir tvo. Eldri
menn í Maobúningum gengu við hlið unglinga í Nike skóm og gallabuxum.
Mengunin var slík að sveið í augum og sást ekki til sólar. Litlu hlutirnir verða
líka eftirminnilegir. Litli strákurinn á Kínamúmum sem rétti mér höndina og
147