Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1926, Qupperneq 31

27
verka- og starfsmenn, og má ekki færa þeim iðgjöldin til
úlgjalda. Frá þessari reglu er að eins vikið, í framhaldi af
eldra skipulaginu, að því er vjelbáta- og bátaútgerð snertir,
þannig að útgerðarmenn vjelbáta, minni en 5 lestir, greiði
að eins 4/b af ákveðnu iðgjaldi, ríkissjóður lk, og úlgerðar-
menn róðrarbáta greiði 1/io, ríkissjóður s/io, sbr. 4. málsgr. 7.
greinar. Enn fremur skulu þeir fiskimenn á róðrarbátum, er
neyta rjettar síns til trj'ggingar samkvæmt 16. grein laganna,
án þess að vera tryggingarskyldir, að eins greiða hálft ið-
gjald; hinn helmingurinn greiðist úr ríkissjóði og er það í
samræmi við það er áður gilti.
Um leið og tryggingarskyldan var aukin og nýjum, inn-
byrðis all-frábrigðilegum atvinnugreinum var bæll við, varð ekki
lengur hjá því komist, að taka upp áhæltuflokkun og ákvörð-
un iðgjalda í samræmi við hana, enda fela lögin stjórnar-
ráðinu að ákveða, með reglugerð, um skiflingu atvinnu-
fyrirtækja i áhættuflokka og um iðgjaldagrundvöllinn fyrir
hvern flokk.
Samkvæmt reglugerð, nr. 3, 2. janúar 1926, eru áhættu-
flokkarnir 7 að tölu og iðgjöldin lægst 6 aurar á viku í 1.
ilokki og hæst kr. 1,20 á viku í 7. flokki. í þeirri grein, er
fengin var um innlend reynsla, sjómannatryggingunni, er
llokkunin þannig að mótorskip, stór ogsmá, eru i 7. áhættu-
flokki, seglskip í 6. flokki með 90 aura vikugjaldi og gufu-
skip og róðrarbátar í 5. flokki með 80 aura vikugjaldi. Nýju
áhæltugreinunum, þar sem ekki var á innlendri reynslu að
bj'ggja, er skipað í 1.—5. áhætluflokk, með hliðsjón af er-
lendri rejmslu. Má, sem eðlilegt er, búast við að þá flokkun
þurfi að gera nákvæmari, fjölga flokkum og samræma ið-
gjöld, eftir þvi sem reynslan kennir.
Áhæltuákvörðunin, til hverra slysa ákveðin tiygging nái,
er, að því er sjómenn snertir, óbreylt frá því sem áður var
og í nýju áhættugreinunum bundin við það, að maður slas-
ist eða deyji af slysi við þann atvinnurekstur, sem hann er
trj'gður i, 3. gr. Það er þannig ekki farið út fyrir eiginleg
alvinnuslys. Tryggingin tekur ekki til annara slysa, þó þau
annars standi í nokkru sambandi við atvinnuna, t. d. hendi
á leið til eða frá vinnu. Að eins um sjómennina eru ákvæðin,
eins og áður er tekið fram, nokkru rýmri. Hinsvegar tekur
trj’ggingin ekki til annars en slysa. Að vísu tala lögin um
örorku og örorkubætur, en eiga þar auðsjáanlega að eins við
slj'sabælur. f’ólt maður hljóti varanlega örorku við alvinnu-