Dýraverndarinn - 01.03.1965, Blaðsíða 7

gengt við síns lands löggjafarþing og ekki orðið
ágengt. Það sýnir, að velvild til dýranna er komin
skemmra á leið hjá þeim en hér á landi.“
Hann er ekki stórorður, Tryggvi Gunnarsson,
þegar hann fjallar um þá stórsigra ævi sinnar, sem
jiessi stutta, en sögulega og menningarlega ærið
merka frásögn gerir heyrinkunna. En hvort mundi
honum ekki haía hlegið liugur í brjósti, jDegar hann
getur þess, að Jtær þjóðir, sem hann hefur áður
minnzt á oftar en einu sinni sent fyrirmynd íslend-
inga um félagssamtök til dýraverndar og um löggjöf
um Jjau efni, séu þá, Jregar allt kemur til skila,
skemmra á veg komnar en íslenzka Jijóðin, dýra-
verndunarlög þeirra séu, Jirátt fyrir áratuga félags-
starfsemi, ekki eins fullkomin og þau íslenzku!
Auðvitað hefur honum komið Jiað á óvart, sem
gerzt hefur síðan Dýraverndunarielagið var stofn-
að 1914, — og enn býr innra með honum uggur,
en samtímis von, sem ekki á sér einungis rætur í
aklraðs manns óskhyggju, Jirátt fyrir mörg von-
brigði, heldur í hinni með afbrigðum heilbrigðu
skynsemi og mannþekkingu, sem Tryggvi Gunnars-
son var gæddur og ávallt stýrði kappi hans og eld-
legum áhuga. Formáli hins síðasta heftis Dýravinar-
ins hefst þannig:
„Ánægju hef ég af því, Iive skoðun landsmanna
hefur breytzt til batnaðar um meðferð á dýrum Jiau
30 ár, sem liðin eru, síðan Dýravinurinn bvrjaði
ferð sína um landið. En samt verð ég að kannast
við það, að framkvæmdirnar hafa breytzt minna
en hugarfarið, einkum Jiegar litið er til heyásetn-
ings á haustin og fyrirhyggjunnar fyrir vorharðind-
unum. „En lmgsunin er til alls fyrst.“ Einkum er
ég þahklátur fyrir það, sein mér er sagt, að á mörg-
um heimilum séu mœðurnar farnar að láta börn
sin hcra að lesa á Dýravininum. Það er einmitl sú
rétta aðferð að innrœta börnunum strax á unga aldri
velvild til dýranna. „Smekkur sá, scm kemst i ker,
keiminn lengi cftir ber“.“ (Leturbr. mín, G. G. H.)
Þarna víkur Tryggvi að því, sem hann hefur
sýnilega skilið frá upphafi starís síns að dýravernd,
svo mikla áherzlu sem hann lagði á, að einmitt ís-
lenzkar konur helguðu sig málstað dýranna, þó að
liann hafi ef til vill varla áttað sig á, að ein-
mitt fólkið, sem fylkti sér um liið mikla hjartans
mál hans árin 1914 og 1915, las sem börn og ung-
lingar Dýravininn, t. d. frá 1893, með fyrstu snilld-
arljóðum Þorsteins Erlingssonar um fuglana, fyrstu
fíuðmundur Friðjónsson, ungur.
dýrasögu Þorgils gjallanda, kafla úr hinum kyngi-
magnaða fyrirlestri séra Ólafs Ólafssonar urn þarf-
asta þjóninn, grein séra Jónasar sagnaskálds Jónas-
sonar Menn og dýr og hina gagnmerku lokagrein
Tryggva sjálfs Til minnis, en þetta fólk var enn
börn og unglingar, þegar liið fyrra dýraverndunar-
félag var stofnað i Reykjavik. Nú var það komið
á manndómsár, en keimurinn tolldi enn við kerið.
Nú var sem sé uppskerutíminn kominn.
En svo var jiarna annað veigamikið atriði: Andi
trúar á hin jákvœðu öfl lifsins — andi gróandans
i þjóðlifi íslendinga — hafði hrifið hugina i rikara
mteli en dœmi voru til áiður i allri okkar sögu. Það
var engin tilviljun, hve glæst þau voru, hve örvandi
og styrkjandi þau voru, aldamótaljóð stórskáldanna
Þorsteins Erlingssonar, Einars Benediktssonar og
Hannesar Hafstein, og Jiau höfðu sannarlega haft
sín áhrif á opna hugi hins unga fólks í jiessti landi.
/ augum þeirra, sem stefndu fram með það i hug
og hjarta „að elska, byggja og treysta á landið“ og
trúðu þvi, að þá mundu „bretast harmasár þess
horfna, hugsjónir rœtast...“, lrlaut dýraverndunin
að verða veigamikill þáttur i uþþfyllingu hugsjóna
þeirra um aukna hagsœld og menningu.
D Ý R A V E R N D A RI N N
7