Dýraverndarinn - 01.12.1972, Qupperneq 10

jv
SIGURÐUR SIGURÐSSON
MINNIMG
t
Sigurður Sigurðsson var fæddur á Hálsi í Kinn 9-
júní 1896. Andaðist á Hrafnistu 1971 75 ára. Frá 1946
til dauðadags, taldi hann sér heimili hjá mér á Landa-
móti, eða 25 ár. En dvaldi ekki hjá mér að ráði. Síð-
ustu 15 árin, áður en hann fór á Hrafnistu dvaldi hann
á Halldórsstöðum, og naut þar umhyggju hjá góðu
fólki.
Mér er það ljúft, að minnast með nokkrum línum,
þessa burtflutta félaga. Við vorum á líku reki. Báðir
aldir upp hér í sveit, og unnum meira og minna
saman, um hálfrar aldar skeið, og vorum góðir vinir.
Sigurður missti föður sinn mjög ungur. Móðir hans
var heilsulaus, og gat ekki haft drenginn hjá sér, nema
til 8 eða 10 ára aldurs. Þá var hann svo lánsamur, að
hjónin í Hriflu Jón Kristjánsson og Rannveig Jóns-
dóttir foreldrar Jónasar frá Hriflu og Kristjáns og
Friðriku ljósmóður Fremstafelli, tóku hann, og komu
honum til þroska. Þegar hann fór úr Hriflu, varð hann
vinnumaður í Fremstafelli um nokkur ár. En upp úr
því fór hann að stunda smíðavinnu, því Sigurður var
að eðlisfari vel hagur.
Svo jókst honum þroski og reynzla, og brátt var
hann orðinn það fær, að hann lagði miðstöðvar í mörg
hús, og stóð fyrir byggingum nýrra húsa.
Sigurður var aldrei á neinum skóla. En þó var hann
alltaf á skóla. — Skóla lífsins. Þar lærði hann þau
hagnýtu fræði, r.ð beita hamri og sög.
Sigurður var vel meðalmaður að vexti. Með svart
hrokkið hár, og mórauð greindarleg augu. Mjög hæg-
látur í allri framgöngu. Fámáll. Hann gat verið
þykkjuþungur, ef honum mislíkaði við einhvern. Mun
hann hafa átt erfittt með að gleyma. En orð voru eng-
in notuð. En frekar sniðgengin viðkomandi persóna. En
það fólk sem honum líkaði, var hann tryggur og hlýr.
Þá er eftir sá þáttur í sögu Sigurðar sem gengur eins
og rauður þráður í gegnum allt hans líf. Það var ást-
in á dýrunum. Það var sama, hvort það var hundur,
læða, hestur eða kind. Að strjúka þessi dýr, klóra þeim
og kjassa, var hans mesta yndi. Og dýrin skyldu þetta,
því þau hændust svo mikið að honum. Kindin kom til
hans, og bauð fram vangann til atlota. Ég hef þekkt
fleiri menn, sem hafa látið hlýju sína streyma til dýr-
anna sem okkur er trúað fyrir. Ég held að þessir menn,
hafi verið einmana í uppvextinum og ekki notið þeirrar
hjartahlýju, sem er svo nauðsynleg, á meðan bernsku-
árin líða. En hjartað er alltaf á réttum stað. Það þarf
bæði að meðtaka, og einnig að gefa. Og það er góður
og sterkur þáttur í lífi hvers manns sem sýnir húsdýr-
unum okkar alúð og skilning. Mér kom því ekki ú
óvart, sú ráðstöfun Sigurðar, að ánafna Dýraverndun-
arfélaginu eigur sínar, í því trausti, að dýrin nytu þess á
einhvern hátt.
Þá er vert að geta þess, með þökk í huga, að Sigurður
gaf heimavistarbarnaskólanum á Stórutjörnum, allar
sínar bækur. Var það allmikið bókasafn, og því virðu-
leg gjöf.
Vinir og kunningjar senda Sig. Sigurðssyni beztu
óskir frá heimbyggðinni.
Sigurður Geirfinnsson,
Landamóti, Ljósavatnshreppi,
S.-Þingeyjarsýslu.
98
DÝRAVERNDARINN