Dýraverndarinn - 01.12.1972, Side 35

Þorsteinn Erlingsson:
Sagan af Darjan músa-
vini eða Músadarjan
Svo segir í gömlu kvæðunum, að Músa-Darjan væri
fullra 16 ára, þegar hann fylgdi líki föður síns til hins
helga beinamúrs, en nafn föður hans eða dánaratvik
getur enginn maður öðrum sagt nokkurn tíma héðan
af, hvorki í sögum né kvæðum, því menn halda að
það hafi verið löngu gleymt hjá Nídrum og Akbötum
áður en smalarnir í dölum Kódrúdfjallanna sungu
kvæðin fyrsta sinni hjá hjörðum sínum í forsælunum
á kvöldin og morgnana, því allir sjá, að svo gott skáld
hefur ekki þagað með fúsu geði yfir árstíð þess manns,
sem svo var sannmáll, að hann sagði aldrei ósatt af
högum nábúa sinna og svo réttsýnn, að hann hallaði
aldrei máli vinum sínum í vil.
En annað hefur þar ekkert um hann staðið, því
kvæðið byrjar einmitt á því, að Darjan var að vökva
blómin sín og aldintrén, þegar kvöldskugginn var að
færast yfir garða hans undir sólarlagið, léttur í skapi
ig áhyggjulaus eins og vant var, en Badúr gamli fóstri
hans og vatnsskjólurnar voru hjá lindinni, því hann
var að sækja vatnið handa kúnni og skyggnast um
leið að geitunum, hvort þær gönuðu ekki í einhverjar
ógöngur, þar sem þær færu ungu kiðlingunum sínum
að voða. En Badúr gamla sýndist víst öllu vera óhætt
og fór rólegur að gera bæn sína við lindina eins og
vera bar, því það var þá í það mund kvöldsins, sem
réttsiðaðir eldsdýrkendur austanfjalla mændu augum
sínum vestur til Kódrúdbrúna, þar sem sólin var nú
rétt á förum. Badúr gamli sneri nú andliti sínu þang-
að líka. Sólarlagið var svo dýrðarfagurt og sumarblær-
inn svalandi eins og berglind og á Badúr gamla leið
sæl bænarværð, svo stundin drógst.
Hann hefði líka getað verið fljótari með bænina,
ef nokkuð hefði kallað að, en það var eins og karl-
tetrið væri ofurlítið að teygja úr henni eða treina sér
hana, til þess að geta sem lengst horft á kvöldroðann
á skýjunum yfir Sjanævahæðunum, því það var engu
líkara en einhver guðinn væri að leika sér að því, að
hengja þar upp málverk á himininn. Eitt var svo fag-
urt, að því verður varla lýst, en helzt var það svipað
afarstórum skáhornóttum kodda úr silfurgráu arabisku
flaueli með gullbryddingum og lýsigullsskúfum, og
honum datt í hug, þesskonar skýkoddar eða skýhæg-
indi myndu það vera, sem helgikvæðin sögðu, að guð-
irnir, eða hinir guðdómlegu andar settust á til að hvíla
sig og líta yfir jarðarkringluna og gæta að mönnum
og dýrum. En sólin hvarf fyrir brúnina og Badúr
gamli kreppti hendurnar um svigakilpina og hélt
heimleiðis og datt ekki í hug, sem ekki var von, að
hann hefði einmitt séð út gullbrydda koddann, því á
honum sátu þessa sömu stund tveir af hinum himn-
esku sendiboðum sólguðsins.
DÝRAVERNDARINN
123