Dýraverndarinn - 01.12.1972, Qupperneq 36

Þetta voru þeir Bahman, hinn holli verndari hjarð-
anna og Sharever fjalladrottinn, sem ríkastur er allra
af miskunn, að undanteknum Ahúra Masda alföður
sjálfum.
Þeir höfðu komið þangað nærri undir eins, þó
hvor kæmi úr sinni átt, því Sharever kom að austan
og kom auga á skýið austur hjá Afghanafjöllum og
stefndi svo beint á það, en Bahman sá það ekki eins
fljótt, því hann kom að norðan, svo Elbúrs skyggði á.
Þeir sáu undir eins að hann Skýjafeykir bróðir þeirra
hafði sópað þarna saman hnoðrunum í hægindi handa
þeim, svo þeir gætu hvílt sig í kvöldgeislunum og not-
ið sólarlagsins. Þeir hölluðu sér þarna líka eins og
þeim var hægast og horfðu austur eftir dölunum og
niður á fjöllin.
„Eg er alveg í standandi vandræðum með hann
Darjan," sagði Bahman meðal annars; „hann er ekki
illa innrættur, en léttúðin í honum er einstök og eng-
inn múlasni er þrárri; hann gerir mig hreint ráðalaus-
an. Eg sé ekki önnur úrræði, en að láta hann mæta
heilsuleysi, barnamissi eða einhverjum öðrum óhöpp-
um af því tagi til þess að reyna að mýkja hann, ef
hann kynni að skána við skepnurnar sínar ofurlítið."
„Mér er nú aldrei um þá aðferð," svaraði Sharever
fjallaguð, „þessi betrun eða dyggðir, sem saglast inn í
mennina með tímalengdinni við veikindi og mæðu,
veiztu að Alfaðir metur lítils og fyrir það fáum við
enga þökk hjá honum, því hann veit, að betrunin kem-
ur þá af bilun en ekki manngæðum og þá eru slíkir
menn lögleg eign Ahrimans."
„Jæja, en hvað um gildir, til þess er þó oftast grip-
ið," svaraði Bahman, „og það hefur þó margan lagað
í sambúð við menn og skepnur, að minnsta kosti. Eg
kynni nú líka að reyna eitthvað annað, ef ég hefði
tímann fyrir mér, en það er nú öðru nær, og það er
meinið, því Ormúzd sólardrottning fól mér í hittið-
fyrra, daginn sem faðir Darjans skildi við, að annast
son hans og láta hann blómgast og blessast, svo ávöxt-
ur yrði á hverjum kvisti og tvö höfuð á hverri hans
skepnu. Hann á að njóta ágætismannsins hans föður
síns og svo synir hans og sonarsynir ég veit ekki hvað
langt. Eg þekkti piltinn og vék lítillega að því, að
drengurinn væri fremur ónærgætinn við skepnur og
þrár, ég held ég hafi sagt sauðþrár. En Ormúzd brosti
að eins hlýtt og bjart eins og sólin og sagðist ekki vera
hræddur um, að mér yrði ekki eitthvað til að lagfæra
annað eins og þetta í hendi minni. Svo lofaði ég þessu
og annað hefði enginn getað í mínum sporum."
„En hefurðu þá reynt nokkuð til við piltinn?" spurði
Sharever.
„Skoðaðu nú til," svaraði Bahman hjarðaguð, „pilt-
urinn var ungur, rúmra sextán ára, svo ég var hálf-
gert að vona að þetta gætu verið æskubrek, sem hyrfu
bráðlega, en mér hefur ekki orðið að því. Það var nú
til að mynda strax í fyrra vetur, fyrsta veturinn, sem
hann átti að heita húsbóndi, þá fann hann að því að
fóstri hans fleygði moðlúku undir kúna, svo hún lægi
ekki á berri hellunni, en hann hélt það væri nógu gott í
úlfaldana; og svo lak ofan í básinn í rigningunni þeg-
ar fram á kom. Geiturnar beinlínis svelti hann, þang-
að til ég blés þeim því í brjóst, að naga börkinn af
epla- og mórberjatrjánum hans, þá neyddist hann til
að snara dálítið betur í þær, en meðferðin hans á sokk-
óttu geitinni, þegar hann hitti hana í annað sinn við
mórberjarunnann, hún verður mér minnisstæð og svo
veinar greyið hún Dúdú svo sárt undan honum stund-
um, að mig tekur í mjóbakið, eins og tíkargreyið var
honum þæg.
Og ekki get ég betur séð, en hann hafi þó verið
öllu verri í vetur sem leið, því þegar hann neyddist til
að hára nokkrum geitum til að halda þeim votum með-
an kýrin var geld, þá dró hann það af hinum, og á
ösnunum og úlföldunum var skammarmeðferð, en
verst þótti mér af öllu og reglulega ills viti, hvernig
hann fór með rakkagarm föruprestsins núna í vor.
Hundurinn var sársoltinn að sjá og skauzt inn í dyrn-
ar og náði sér þar í þunnildisnef, en Darjan sá þegar
hann skauzt út með þetta og var svo harðbrjósta, að
hann greip stein og henti í hundinn. Eg lét þá rakkann
detta niður eins og dauðann, til að vita hvort Darjan
brygði ekki neitt við að sjá, að hann hefði drepið rakk-
ann svangan og magran, en það bar ekki á því; hann
leit glottandi til prestsins og þóttist góður að hafa hæft
svo vel fríhendis. Eg var nú reyndar sjálfur föruprest-
urinn, okkar á milli sagt, og bætti rakkanum skellinn
vel, en Darjans gerð var söm fyrir það, og það er ekki
mjög efnilegt að eiga að gera þennan mann einn rík-
asta hjarðeiganda á Persalandi. Eg hef reyndar tvisvar
sinnnum fjögra ára frest ennþá þangað til Darjan er
26 ára, en ekki lízt mér á það, nema ef góðvild þín
og þolinmæði finnur einhver ráð."
„Fyrst fresturinn er þó svo langur," sagði Sharever
fjallaguð brosandi, „þá þykir mér þú gera vel lítið úr
þér og snilli þinni. Þú gætir reynt að taka skepnurnar
frá honum smám saman, því mennirnir eru svo hugs-
unarlausir að þeir sjá ekki hvert yndi og prýði er að
124
DÝRAVERNDARINN