Búnaðarrit - 01.06.1940, Blaðsíða 27

BÚNAÐARRIT
XIX
leikamenn yrðn að kúldast í æfilangri fátækt, og gætu
aldrei fengið tækifæri til að sýna hvað i þeim byggi.
Ekkert var honum fjær skapi, en að leggjast á lítil-
magnann, eins og svo mörgum hættir til. Skal ég að-
cins nefna eitt dæmi því til sönnunar.
Einhverju sinni bar svo við, að mikilsmetinn þing-
maður bar fram breytingartillögu við fjárlögin, þess
efnis, að fella niður lægstu eftirlaunin.
Þegar forseti var búinn að kynna tillöguna, gekk
Hjörtur lil tillögumannsins og spurði, hvort liann hefði
athugað hvaða fólk það væri, sem hann vildi svifta
eftirlaunum. Nei. Hann hafði ekki hugsað um það.
Hjörtur benti honum á, að með þessari tillögu væri
liann að leggjast á lítilmagnann; því það fólk, sem
hér er um að ræða, er flest ekkjur og önnur gamal-
menni, og sum af þeim örvasa — yfirleitt fólk, sem
alls ekki má missa þessar fáu krónur^ Þetta varð til
þess, að þingmaðurinn tók tillöguna aftur.
IX.
Eins og lauslega var minnzt á hér að framan, hafði
Hjörtur hústaðaskipti vorið 1915. Seldi hann þá
Skeljabrekku en keypti Arnarholt í Stafholtstungum
af Sigurði Þórðarsyni, sýslumanni, sem þá lét af
embætti, og flutti þangað.
Björn Þorsteinsson, þá bóndi í Bæ, sem tók út
Skeljabrekku til handa kaupandanum, dáðist að því,
hve allar byggingar væru traustar og vandaðar á
jörðinni. „Þó ekki sé nema kofi byggður úr torfi og
grjóti, er grjótið svo stórt og fallegt og veggirnir svo
vel hlaðnir að undrun sætir.“
Þegar Hjörtur kom að Arnarholti, var umbótaþörfin
þar minni; húsakostur nægur o. s. frv. og mikið af
túninu slétt. Hér var því ekki þörf á sterkum átökum.
Talsvert vann hann þó að jarðabótum, túnasléttum
og skurðagerð.