Búnaðarrit - 01.06.1940, Síða 64

164
B U N A Ð A R R I T
var að blæða út. Hinn nýríki atvinnuvegur, sjávar-
útvegurinn, hafði sogið til sín allt veltufé lands-
inanna, og hið vinnandi fólk streymdi þangað jafn-
hliða. Það var því ekki álitlegt fyrir bændur að eiga
að keppa við sjávarútveginn og sækja heyskap að
miklu leyti á þýfða og snögga mýrarflóa. Hefði ekki
verið veitt fjármagni til landbúnaðarins jafn myndar-
lega og gert var eftir 1920, og haldið hefir verið áfram
að gera til þessa, þá er víst að sveitunum hefði alger-
lega blætt út. Fyrsta verulega átakið, sem gert var í
þessu efni, voru jarðræktarlögin frá 1923 og sá styrk-
ur, sem þau ákváðu að verja til jarðræktarfram-
kvæmda. Hinn raunverulegi árangur þeirra er sá, að
töðumagnið liefir fyllilega tvöfaldazt frá 1924 og er
nú árlega ca. 1 miljón og 200 þúsund hestar. Jafn-
framt hefir útheysskapur minnkað talsvert, þar sem
bændur hafa hætt við að nytja lélegustu slægjurnar.
Setning jarðræktarlaganna og þær jarðabætur, sem
gerðar hafa verið í skjóli þeirra, hafa bjargað sveit-
unum frá hruni. Þessu má ekki gleyma, þegar rætt er
um framkvæmd þeirra og bent er á þau mistök, sem
átt hafa sér stað.
í erindi sínu rökstyður Á. L. J. það, að jarðrækt
okkar sé mjög ábótavant. Einkum telur hann að
vöntun á framræslu valdi því, að allmikið af nýrækt-
inni komi ekki að liálfum notum, þar séu það hálf-
grösin, hófsóley og annar þvílíkur gróður, sem ríkjuin
ráði, og sem hafi flæmt hinn raunverulega túngróður
burtu. Á. L. J. nefnir nokkur dæmi þessu til sönn-
unar, sumpart samkvæmt því, er hann sjálfur hefir
séð og sumpart eftir sögusögn trúverðugra manna.
Ég efa ekki, að dæmi þau, sem nefnd eru, séu rétt,
eða hafi við svo mikil rök að styðjast, að fullyrða
megi, að þeirri ræktun sé mjög ábótavant, sem þannig
hefir verið framkvæmd.
Það er full þörf á því að draga fram slík dæmi og