Hlín - 01.01.1934, Qupperneq 28

26
Hlin
mið, að þau eignist hina sönnu lífsgleði. Þess vegna
getum vjer ekki byrjað uppfræðslu þeirra með öðru
betra, en að setja þau við knje náttúrunnar og kenna
þeim að elska og dást að henni, kraftaverkinu er end-
urtekur sig daglega, en er þó altaf jafn hrífandi, ef
vjer aðeins viljum sjá og hugsa.
Því er það, að þegar Jón litli kemur með kafloðinn
fiðrildis-orm í litlu lúkunni sinni, kófsveittur og' með
tindrandi augun, og vill vita hvað þetta sje, þá megurn
við ekki segja: »Fleygðu ótætis orminum, Nonni,
hann bítur þig«, því um leið sáum við frækorni
hræðslu og tortrygni í huga Jóns litla, og hann fer
að halda að það sem hann sjer í kringum sig sje ekki
»harla gott«. Rjettara væri að segja: »Farðu varlega
meö litla orminn; hann á eftir að verða að stóru
fiðrildi með rauðum og gulum vængjum«. Við höfum
þá gróðursett í huga barnsins hugmyndina um þaö,
að alt, sem lifir, hafi sama rjett til lífsins, jafnframt
því að við höfum aukið áhuga hans fyrir því að læra
meir um fiðrildis-orminn.
Eða þegar Hulda litla kemur hlaupandi með fangiö
fult af tigris-liljum, fegurstu viltu blómtinum, er vaxa
í Manitoba, og við svo skömmu seinna finnum þær
liggjandi úti fyrir dyrunum, þá verðum við meö gætni,
án þess að meiða viðkvæmar barnstilfinningarnar, að
benda henni á, að ef hún hefði ekki tekið svona marg-
ar liljur, þá hefðu miklu fleiri vaxið næsta ár, sem
nú myndu ekki vaxa, af því þessar fengu ekki að
ljúka lífsstarfi sínu. — Það er undirstaða sannrar
föðurlandsástar, að neita sjer um augnabliks gagn
eða gaman vegna þess, sem best er fyrir alla.
Það er ekki nauðsynlegt að segja mikið um þessa
hluti við börnin. Eitt eða tvö orð nægja til að benda
hugum þeirra í rjetta átt og auka hjá þeim löngun