Hlín - 01.01.1934, Blaðsíða 38

86
Hlín
og lítt þektu veiki. Nú er það loks viðurkent, að smit-
un sje fleirum hættuleg en börnum einum. Sjúkdómur
fullorðinna stafar ekki allur frá smitun á barnsaldri.
Nú vitum við meira um útbreiðslu veikinnar í land-
inu, og þó lítið. Sumir þykjast vita, og þar á meðal
jeg, að fram að þessu hafi hún varla verið til í sum-
um sveitum, og að enn sje jafnvel ekki um seinan að
verja þær fyrir því böli, sem þeir hafa nú reynt, er
mest hafa í eldinum staðið. Nú er það viðurkent, að
það sjeu einkum berklaheimilin, sem sái út veikinni.
Hitt er síður viðurkent, að smitberarnir sjeu miklu
fænú og miklu stórvirkari, hver um sig, en haldið
hefur verið. Því vil jeg fylgja, að fengnum nokkrum
athugunum í strjálbýlu hjeraði, þar sem tiltölulega
auðvelt er að fylgjast með útbreiðsluhætti farsótta.
Vonin um árangur beinna sóttvarna byggist mest á
því, að það sje rjett.
Skoðanir eru skiftar um varnir, jafnvel meðal
lækna. Til eru menn, sem engar beinar varnir vilja,
heldur aðeins að reynt sje að auka »mótstöðu« fólks-
ins gegn veikinni með bættum húsakynnum, meira
hreinlæti, betra fæði, yfir höfuð meiri velmegun, sam-
fara meiri menningu. Þeir segja sem svo, að veiki
þessi gangi í öldum yfir löndin, vaxi og rjeni á víxl
af sjálfu sjer. Þetta síðasta er öðrum lítil raunabót,
þó rjett væri. Við vitum að margar farsóttir ganga
í öldum. Influensa t. d., leggur menn í rúmið nokkra
daga, gengur yfir hjeröð og land á mánuðum, deyr út
og hverfur, og önnur kemur ný. Sje þetta svipað um
berklaveiki, þá eru þó öldurnar m. k. miklu lengri og
þyngri. Hver einstakur lýkur sjer ekki af með þá veiki
á fáum dögum. Hún er oftast æfisjúkdómur. Það er
alda einstaklingsins. Landa eða þjóða alda berklaveik-
innar er að sama skapi lengri, ef hún er þá ekki þrot-
laus. Svo löng er hún, að í gamalsýktu landi eins og