Hlín - 01.01.1934, Blaðsíða 72

70
Hlín
ekki kostur skólagöngu fyrir konur, svo ekki var um
annað að gera en að fara í vist, og vinna fyrir nám-
inu. Elísabet var svo heppin að hitta fyrir góðar hús-
freyjur, sem margt mátti af læra. Sá það á, að hún
hafði kunnað að hagnýta sjer tilsögn þeirra. Hún
stundaði þá einnig saumanám, sem síðar kom henni
að góðu gagni. Þau Jens Knudsen giftust 16. septem-
ber 1862. Eignuðust þau 6 sonu. Náðu fjórir þeirra
fullorðins aldri: Jens, látinn vestan hafs, Ludvig,
prestur á Breiðabólsstað í Vesturhópi, látinn 30. apríl
1930, Tómas, á lífi í Vesturheimi og Árni, er drukkn-
aði á Blönduósi 1891. Mann sinn misti Elísabet 1872.
Varð hann bráðkvaddur. Harmaði hún hann svo mjög,
að hún treystist ekki til að fylgja honum til grafar.
Mun sú framkoma hennar hafa verið misskilin af
þeim, sem ekki þektu hennar heitu og öru tilfinningar.
Skömmu áður en Knudsen sál. fjell frá, hafði hann
breytt ráði slnu, látið af verslunarstörfum, en keypt
jörð í sveit, Ytriey. Hugði hann að lifa þar kyrlátara
lífi, en. mun hafa, hvað, búskapinn snerti, bygt á og
treyst dugnaði konu sinnar. Þegar hann ljest, var
efnahagurinn mjög þröngur, svo nærri lá, að búið
yrði tekið til skiftameðferðar vegna skulda. Til að
afstýra því, fór Elísabet bónarveg til virðingarmanna
og óskaði að eignir búsins yrðu virtar svo hátt, að hún
mætti fyrir það sitja í óskiftu búi og gæti þannig
sjálf annast uppeldi drengjanna sinna og haldið þeim
öllum hjá sjer. Þessu fjekk hún áorkað, og auðnaðist
að geta, er fram liðu stundir, goldið hverjum sitt.
Mjer er það I fersku minni, hversu mjög var rómuð
atorka hennar og útsjón, sparsemi og sjálfsafneitun,
þau árin, sem hún bjó ekkja á Ytriey. f slnum erfið-
leikum naut hún hjálpar og aðstoðar dyggra og ágætra
hjúa, sem hún jafnan mintist með velvild og þakk-
látssemi. Voru það einkum tvö þeirra, er lengst dvöldu