Hlín - 01.01.1934, Síða 29

Hlin
27
til að leita sjálf að svari við leyndardómum þeim, er
þau sjá alt í kring um sig.
Gleymum því ekki, að börnin sjá hlutina í öðru ljósi
en við. Það sem okkur viröist hvefsdagslegt og lítils
um vert, er í þeirra augum heil saga sjálfs-afneitunar
og hetjuskapar, eins og til dæmis sagan um sníkju-
jurtina gulu, er fjötrar haustblómið gullinsprota. Ef
þeim er sögð sú saga, efast jeg ekki um, að þau myndu
þá þegar ásetja sjer að verða gullinsproti en ekki
sníkjujurt.
»Mikil eru verkin Guös, en meiri eru þó verkin
mannanna«, er haft eftir gömlum manni, er hann kom
í stórborg og sá skýja-brjóta ög önnur mannvirki.
Við brosum að þessu, en það er einmitt þessi efnis-
hygg'ja, er við þurfum að vinna af aleíli á móti hjá
börnunum okkar. Viö þurfum að kenna þeim að elska
stjörnuljósið meira en raflýstu borgargöturnar, og
fuglasönginn meira en hið hása hljóð útvarpsins. En
mest áhrif hefur það, cf viö elskuni þessa hluti sjálf.
Þegar jeg var barn heima á íslandi, var mjcr sagt
að til væri óskasteinn. Ef jeg fyndi hann, myndu all-
ar mínar óskir uppfyllast. Jeg leitaði mikið að óska-
steininum á sjávarströnd ísiands. Jeg fann hann al-
drei. En öldurnar sungu mjer um mátt, tign og mildi
höfundar tilverunnar, söngva er jeg hef aldrei gleymt.
— Gömul kona sagði mjer, að fjögra-blaða smári
væri hamingjumerki. Jeg Ieitaði að honum. Jeg man
ekki hvort jeg' fann nokkurn, en ilmurinn af smá-
blómunum, litprýði þeirra og hin leyndardómsfulla
bygging, fyltu mig lotningu fyrir honum, er hafði
gert þau svo fagurloga.
Jeg hlustaði á gaukinn á vorin og um leið heyrði
jeg söng allra hinna smáfuglanna og hjarta mitt
fyltist gleði. Fuglasöngurmn á íslandi á vorin er svo
þrunginn af gleði. Við undrumst það eigi, er vjer