Hlín - 01.01.1934, Blaðsíða 44

42
Hlin
komi í suma hjeraðshluta og tíðar rannsóknarferðir
í langræði eru ofætlun. Aðrar ferðir eru nægar þreki
og tíma.
Ýmsir munu vilja færa hjálpina fólkinu nær meö
því, að stofna nokkurskonar útibú frá læknum út um
sveitirnar, hafa þar hjúkrunarkonur til eftirlits og
leiðbeiningar. Jeg held það kák, vandann það mikinn,
að á valdi lækna einna sje. — Við verðum að fjölga
læknunum, ekki aðeins í sveitum, heldur líka í kaup-
stöðum. í öllum hinum mannfleiri kaupstöðum, er hjer-
aðslækni ókleyft að annast berklavarnir, segjum t. d.
einmn í Reykjavík. í kaupstöðum hafi hver læknir á-
kveðið hverfi til yfirsóknar. Það hverfi rannsakar
hann, því kynnist hann og um þá kynningu heldur
hann ýtarlega bækur, sjer og eftirmanni sínum til
hjálpar. — Án náinnar kynningar á fólkinu, án þess
að til þess sje komið og yfir því vakað, verða varnir í
þessum sjúkdómi að litlu liði. í kaupstöðum hringlar
nú fólkið með þessa veiki, eins og aðrar, frá lækni til
læknis. Enginn fær neitt yfirlit yfir ástandið. í
Reykjavík virðist vera komið svo, að það sje ekki
reynt að kasta tölu á sjúklingana, hvað þá meir.
Læknana verðum við að búa betur út í starfið, en
nú er gert. í hverja sýslu, helst hvert læknishjerað,
komi Röntgentæki, gegnlýsingartæki. Þau eru nú ekki
orðin mjög dýr. Án þeirra verða margir sjúklingar
ekki fundnir í tíma og þeim hjálpað, meðan að hægt
cr. Þetta um vandkvæði sjúkdómsgreiningarinnar er
nú viðurkent af læknum um alla jörð. Að sjálfsögðu
á hver læknir að hafa smásjá, sem rjett væri að hjer-
öðin ættu. — Hver berklasjúklingur á að vera skyldur
til þess að mæta til skoðunar hjá lækni minst tvisvar
á ári, cða læknir að vitja hans, ef sjúklingurinn telst
ekki ferðafær. Þetta er ekki ókleyft, ef hjeröð minka