Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 5

b V Ö L
til dæmis þetta með skinnið hanii
Bill. Mér finnst það skrítið stund-
um, þegar ég lít í kringum mig og
horfi á ykkur hérna, drengir, þar
sem þið rápið fram og aftur, glað-
ir og ánægðir, að þá veit ég alltaf
um eitthvað hræðilegt, sem þið
eigið í vændum. Stundum get ég
ekki að því gert, að mig hryllir
við því.“
„Eitthvað hræðilegt, sem við
eigum í vændurn?" spurði Charlie
og glápti á hann.
,,Já,“ sagði kokkurinn og kink-
aði kolli. „Ég hefi aldrei verið á
skipi, þar sem aðrir eins dauðans
lánleysingjar hafa verið innan-
borðs eins og á þessum dalli. Aldrei
nokkurntíma. Hér eru til dæmis
tveir mannagarmar, sem verða lið-
in lík innan sex mánaða, og þó lifa
þeir og láta eins og þeir ættu víst
að verða níræðir. Þið mættuð
þakka forsjóninni fyrir að ykkur
skuli ekki dreyma slíka drauma.“
„Hverjir — hverjir eru þessir
tveir, kokki?“ spurði Charlie eftir
litla þögn.
„Við skulum alveg láta það
liggja milli hluta, Charlie,“ sagði
kokkurinn dapur í bragði; „það
væri aðeins til þess að gera illt
verra, ef ég færi að segja ykkur
það. Þessu fær ekkert breytt.“
„Segðu okkur eitthvað svona
undan og ofan af,“ bað Charlie.
„Jæja, ég skal þá segja ykkur
það eitt,“ sagði kokkurinn, eftir
að hafa setið hugsi með höfuðið í
höndum sér, „að annar þeirra er
203
nærri því ljótasti maðurinn um
borð, en það er hinn ekki.“
Eins og gefur að skiija, voru
þeir litlu nær fyrir þessar upplýs-
ingar, en þær komu þó af stað
miklum þrætum, og þegar því var
beint að ljótasta manninum á skip-
inu, að hann gæti verið óhræddur
um sig, þá sýndi hann ekki hinn
minnsta vott þakklætis, eins og
hefði þó mátt búast við, heldur
brást við hinn versti og hagaði sér
að öllu líkar villidýri en kristnum
og siðprúðum manni.
Eftir þetta var kokkurinn aldrei
látinn í friði. Hann dreymdi oftast
nær eitthvað á hverri nóttu og tal-
aði meira og minna upp úr svefn-
inum. En það var alltaf svo óljóst
og ruglingslegt, að ómögulegt var
að botna í því, og þegar við spurð-
um hann á morgnana, hvað hann
hefði dreymt, þá hristi hann bara
höfuðið og sagði: „Við sltulum láta
það liggja milli hluta.“ Stundum
nefndi hann í svefninum nafn ein-
hvers á skipinu, og þá var sá hinn
sami eins og á nálum marga daga
á eftir.
Þetta var hálfgerð hrakfallaferð
fyrir suma af þeim, sem á skipinu
voru. Tæpri viku síðar en Bill vesl-
ingurinn slasaðist, voru Ted Jones
og annar strákur til að kasta á
milli sín og grípa tóma bjórflösku,
en allt í einu lenti hún í hausnum
á Ted og mölbrotnaði. Við héldum
fyrst, að flaskan hefði steindrepið
hann — hann öskraði svo hátt; en
þeir báru hann niður og fóru að