Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 24

222
D V 0 L
ir hún yfir ótta og efasemdum, —
því að hann hefir aldrei sagt, að
hann ætli sér með hana. Eftir ör-
fáa daga verður hún að fara, þá
er allri heyvinnu lokið, og hvað
tekur þá við?
Það síðasta er bundið heim af
engjunum. Engjafólkið fær auka-
kaffi með pönnukökum og bónd-
inn leikur á alls oddi og talar um,
hvað vel hafi heyjast þetta sum,ar.
Hann segir eitthvað um, að lánið
hafi komið með Jósefínu, en hún
heyrir það varla, því að hún hugs-
ar til þess með tregafullri gremju,
að bóndasonurinn hafi ekki kysst
hana í gærkveldi, enda þótt honum
byðist til þess ágætt tækifæri. Það
er bara svona, hann er laupur —
hún beygir af og snýr sér undan.
-----Það er komið fram á nótt,
þegar bindingnum er lokið og
engjafólkið heldur heim. Það er al-
myrkt, loftið er þrungið sætri ang-
an. — Jósefína er þreytt, blóð
hennar rennur ekki, það hnígur.
Hún á aðeins eina þrá — þá, að
lykjast sterkum karlmannsörmum
og hverfa inn í nóttina.
Þegar hún kemur heim á túnið,
blekkir hún sjálfa sig með því, að
hún hafi mikinn áhuga fyrir, hvort
hlaðan sé orðin full, sem heyinu
hefir verið kastað í þá um daginn.
Sonur bónda hefir leyst baggana
og kastað öllu heyinu, nú er einnig
hans dagsverki lokið, en þegar
Jósefína leggst í heyið inni í hlöð-
unni, kemur hann til hennar.
Hjarta hennar tekur snöggan
kipp, um leið og hann spennir
hana örmum; hún veit, að nú bíð-
ur glötunin hennar — og hún vill
glatast. Hann er farinn að hvísla
í eyra hennar, hún heyrir ekki,
hvað hann segir, því að hann er
svo nærri henni, andardráttur
hans kitlar hana í hlustinni. Hún
færir sig fjær, og þá heyrir hún,
hvað hann er að segja.
,,Ég sleppi þér ekki, Jósefína, á
morgun fer ég í kaupstaðinn og
panta hringana. Að vori giftum við
okkur.“
Og þá veit hún, að hún á ekki
að glatast, heldur öðlast eilíft líf.
Sá ’bjartsýni: Vertu kátur, þetta gæti
verið miklu verra en það er.
Sá svartsýni: Já, ég er líka hraédd-
ur um að það verði það.
***
Hún: Ekki veit ég, hvað þeir verða
margir, mennirnir, sem ég geri óham-
ingjusama, þegar ég gifti mig.
Hann: Nú, hvað ætlið þér eigin-
lega að giftast mörgum?
***
Maður nokkur var svo hræddur við
konu sína, að hann flýði undan henni
inn í tigrisdýrsbúr frá umferða-cirk-
us, sem dvaldi þá í borginni. Konan
kom að búrinu, horfði milli rimlanna
á mann sinn með hinni megnustu fyr-
irlitningu og hreytti svo út úr sér:
„Raggeit!"