Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 41

kenndi hann aftur kuldahrolís.
Hann hafði séð, hvað var að dýr-
inu. Það var ginið, sem var í ólagi.
Hann'vissi líka, hvers vegna það
gekk hægt í áttina til hans í stað
þess að þjóta áfram með trylltu
stökki; hvers vegna það riðaði við
í hverju spori. Hann stóð eins og
stirðnaður og miðaði rifflinum, og
hann barðist við einhvern ótta,
sem honum fannst ekki vera líkam-
legur. Það var þá sátt. Baltaud
hafði haft rétt fyrir sér. Tígrisdýr-
ið var ekki dautt, en deyjandi;
deyjandi úr hungri. Hið volduga
rándýr var svo óumræðilega aum-
ingjalegt, að McGregor var þess
fullviss, að það hefði ekki étið neitt
síðan naglinn var rekinn í tréð hjá
minnismerkinu. Hann var líka
sannfærður um, að það hafði ekki
séð hann og ásótti hann ekki. Það
var að eyða síðustu kröftum sín-
um til þess að komast til grafar
Tara Rance.
Skotið reið af úr tuttugu feta
fjgflægð og að því búnu sneri Mc-
Gregor við og flýði. Hann var ekki
að flýja tígrisdýrið, hann vissi að
það var dautt, með kúlu gegnum
heilann. Hann flýði vegna þess að
hann vissi, að í hinum bólgnu og
ólögulegu kjálkum þess var annað
sár — sár, sem líktist því að nagli
hefði verið rekinn þar í gegn. Eftir
nokkra stund settist hann á stein
í skógarrjóðri til þess að jafna sig.
Hann var ennþá óstyrkur og
skjálfandi og það liðu nokkrar
mínútur, áður en hann veitti at-
hygli' sporum, sem voru í hinni
röku mold við fætur hans. Hann
þekkti þau þegar.
Þetta voru för eftir indverskan
vísund, auðsjáanlega eitt af hin-
um geysistóru, einangruðu naut-
um, sem eru óvéfengjanlega
drottnarar hins vestlæga hálendis
Indlands. Einkennilegt, hugsaði
hann, að það skuli hafa reikað hér
um. Líklega hefir eldurinn vestur-
frá rekið það hingað yfir í kjarrið.
Leiftursnöggt datt honum í hug,
að ef þetta stóra naut og Ranga-
poor-mannætan hefðu hitzt, þá
myndi hafa orðið þar ógurlegasta
orrusta. Og ef til vill höfðu víg-
tennur tígrisdýrsins og horn
nautsins átzt við?
Tveim stundum síðar, þegar Mc-
Gregor var að ræða við Balbud
fyrir utan tjald sitt, var hann orð-
inn fullkomlega rólegur. Það var
þegar búið að senda menn til graf-
arinnar uppi í fjallinu, og þeir
höfðu komið með skrokk tígris-
dýrsins með sér. Auk hins nýja
skotsárs á enninu var annað eldra
sár undir hökunni, auðsýnilega
eftir bitlausan flein, sem hafði ver-
ið rekinn gegn um neðri skoltinn
upp í efri góm. Það var sýnilegt,
að sár þetta myndi bráðlega hafa
kostað það lífið, því að hið mjög
bólgna gin þess var óhreyfanlegt
— var lokað, eins og Balbud hafði
sagt fyrir — og mannætan var í
þann veginn að svelta til dauða.
McGregor athugaði sárið gaum-
gæfilega. Hann var að reyna að