Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 38

236
um var mjög harðsnúinn, og enn-
fremur höfðu komið boð frá aðal-
stöðvunum, að óhjákvæmilegt væri
að fresta því að senda fíla til
Rangapoor. Það var auðsýnilegt,
að þeir voru ekki komnir ennþá,
því að þá hefði verið slegið upp
tjöldum hér í lundinum.
En McGregor sá ennfremur, að
þorpið hafði ekki verið yfirgefið,
og hann sendi því eftir Balbud.
Það var einkennilegt, hugsaði
hann, að það myndi næstum verða
óþægilegra að heyra, að drápunum
væri aflétt en að þeim héldi áfram.
Það myndi þýða ... ja, hvað
myndi það eiginlega þýða?
Hann sá hvar Balbud nálgaðist,
og honum fannst næstum, að
hjarta sitt tæki kipp, þegar hann
sá, að gamli maðurinn var bros-
andi.
,,Það hefir farið eins og við
vissum, herra,“ sagði hann. ,,Síð-
an naglinn var rekinn í tréð hjá
gröf Chedipee, hefir enginn verið
drepinn. Hinn voldugi herra skóg-
arins ásækir okkur ekki framar,
og án efa er hann nú dauður . . .“
Balbud hrökk aftur á bak og
mælsku hans þraut skyndilega.
McGregor var staðinn upp og
steytti hnefann framan í gamla
manninn.
„Þetta er vitleysa," sagði hann
ofsalega, „eða lygi. Það er ómögu-
legt. Þú ert að reyna að viðhalda
þinni andstyggilegu djöflatrú og
ætlar að fá mig til þess að trúa . .“
H^nn sefaðist allt í einu og
D V ö L
starði þögull á Balbud nokkra
stund, því næst settist hann.
Hann fór að tala um, að tígris-
dýrið hefði einungis tekið til við
annað þorp, en Balbud gamli hristi
höfuðið.
„Verði ég fórnardýr yðar,
herra,“ sagði hann titrandi röddu.
„Drepið mig, ef yður sýnist. En
hvers vegna skyldi ég, yðar auð-
mjúkur þræll, saurga tungu mína
með lygi. I gær komu sendimenn
frá Ramawati og Feogar, og ekki
hafði þessi sonur djöfulsins út-
hellt nokkru blóði þar. Herrann
veit, að það eru engin önnur þorp
til í þessum skógi, og hann veit, að
mannæta hættir ekki við að drepa,
fyrr en hún er dauð sjálf. Nú er
þessi dauð, herra af því að gini
hennar hefir verið lokaðmeðnagla,
og Chedipee, sem hefir verið lok-
uð inni í gröf sinni, gat ekki dreg-
ið naglann út, svo að hin bölvaða
vera hefir soltið til dauða.“
McGregor reis á fætur og mælti:
„Ég er þreyttur eftir ferðalag-
ið og þarf að sofna.“
En hann sofnaði samt ekki, held-
ur lá hugsandi í rúmfletinu í tjaldi
sínu.
Það, sem Balbud hafði sagt, var
komið fram, og að því er virtist
með furðulegri nákvæmni. En ef
sá tími var kominn, að McGregor
yrði að trúa því, að nagli, rekinn
inn í tré, gæti lokað gini tígris-
dýrs, svo að það sylti til dauða,
þá . . . já, hann hafði líklega ekki
komizt svo, langt ennþá, en ef það