Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 63

af svip hans mátti ráða, að hann
hugsaði eitthvað á þessa leið: „Þér
farið ekki í geitarhús að leita ull-
ar, maður minn!“
„Það er leiði,“ sagði hann.
„Og hversvegna hér úti á heið-
inni?“
Gamli maðurinn brosti. „Það er
nú saga að segja frá því. Og þetta
er ekki í fyrsta skiptið, sem ég segi
hana — það spyrja margir um
þessa þúfu. Við hérna köllum hana
„Meyjarleiði".
Ashurst rétti honum tóbakspok-
ann sinn. „Viljið þér í pípu?“
Gamli maðurinn bar höndina
aftur upp að hattinum og tróð
tóbakinu svo hægt og gætilega í
gamla leirpípu. Augu hans voru
nærri á kafi í hrukkum og hár-
lubba, en þegar hann skaut þeim
upp á við, sást, að þau voru enn
björt og ljómandi.
„Ef yður er sama, herra minn,
þá 'ætla ég að tylla mér niður —
ég er hálf-slæmur í fætinum í dag.“
Og hann settist á torfhrygginn.
„Það eru alltaf blóm á þessu
leiði. Og það er ekki svo mjög af-
skekkt hérna heldur; f jöldinn allur
af fólki fer hér um, í þessum nýju
bílum sínum og því öllu — það er
orðið breytt frá því, sem var í
gamla daga. Hún er ekki lengur
ein og langt frá öllu fólki hérna
uppi við veginn. Hún fyrirfór sér,
stúlkutetrið.“
„Einmitt það!“ sagði Ashurst.
„Og grafin við krossgötur. Ég
hélt að sá siður væri lagður niður.“
„Já, en það er orðið svo anzi
langt s.öan. Presturinn, sem við
höfðum þá, var svo einstaklega
guðhræddur. Látum okkur sjá, ég
verð sjötíu og sex ára á Michaels-
messu næst, og ég stóð rétt á
fimmtugu, þegar það gerðist. Það
veit enginn lifandi maður betur um
það en ég. Hún átti heima hérna
skammt frá; á sama bænum og ég
var vinnumaður, þá hjá frú Narra-
combe — það er Nick Narracombe,
sem býr þar núna; ég reyni ofboð
lítið að gera hjá honum ennþá; já,
þetta breytist allt.“
Ashurst stóð uppi við hliðið og
var að kveikja í pípunni sinni, en
hélt hálf-krepptum höndunum fyr-
ir andlitinu löngu eftir að slokkn-
að var á eldspýtunni.
„Já?“ sagði hann og honum
fannst sjálfum rödd sín vera hás
og annarleg.
„Hún var ólík flestum öðrum
stúlkum, veslingurinn! Ég læt allt-
af blóm á leiðið, þegar ég geng hér
um. Hún var falleg stúlka og góð
stúlka var hún líka, þó að þeir
vildu ekki jarða hana í kirkjugarð-
inum, og ekki heldur þar, sem hún
vildi sjálf láta jarða sig.“ Gamli
maðurinn þagnaði um stund og
lagði loðna, kræklótta höndina
á leiðið hjá bláklukkunum.
„Já?“ sagði Ashurst.
„Sannást að segja,“ hélt gamli
maðurinn áfram, „þá held ég, að
þetta hafi staðið í sambandi við
ástaræfintýri — þótt enginn viti
það auðvitað með neinni vissu. Það