Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 30

228
völlur lengra í burtu, sem gæti
verið Le Bourget. Svo sneri ég við
aftur og flaug í hringum niður á
við og nær ijósunum. Nú grillti ég
í langar raðir af flugskýlum og
vegirnir virtust rnora af bifreið-
um.
Ég flaug einu sinni lágt yfir
völlinn og sveigði þvínæst upp í
vindinn og lenti.
Þegar flugvélin hafði stað-
næmzt, sneri ég henni við og setti
hana í gang til þess að komast yzt
á völlinn, þar sem ljósin voru. En
völlurinn framundan var þakinn
þúsundum af fólki, sem kom
hlaupandi í áttina til vélarinnar.
Þegar þeir fyrstu komu, reyndi ég
að fá þá til að stemma stigu fyrir
manngrúanum, sem á eftir var og
hleypa honum ekki að vélinni, en
auðsjáanlega skildi enginn orð
mín, og jafnvel þótt þau hefðu
skilizt, hefði engum manni verið
fært að verða v;.ð þessari beiðni.
Ég stöðvaði hreyfilinn, svo að
skrúfan skyldi ekki verða neinum
að bana, og reyndi að mynda
skyndivörð um flugvélina. Það var
bersýnilega þýðingarlaust að gera
nokkrar tilraunir í þessa átt og
þegar fór að braka í sumum hlut-
um vélarinnar undan þrýstingnum
frá fólksmergðinni, ákvað ég að
klifra upp úr flugmannssætinu í
því skyni að bægja mannfjöldan-
um burtu.
Það var ómögulegt að tala nokk-
urt orð; enginn heyrði neitt vegna
hávaðans og það leit heldur ekki
D V 6 L
út fyrir að fólkið kærði sig um að
heyra neitt. Ég fór að skríða út
úr sætinu, en undir eins og annar
fóturinn gægðist út fyrir, var ég
tekinn og mér draslað út úr vél-
inni, án þess ég hefði sjálfur
nokkra hönd í bagga með því
ferðalagi.
I því nær hálfa klukkustund
fekk ég ekki að stíga fótum á jörð-
ina, því að ég var borinn af fagn-
andi mannf jölda fram og aftur um
— að því er mér fannst — mjög
takmarkað svæði og í öllum hugs-
anlegum líkamsstellingum. Hjá
hverjum og einum lá hinn bezti til-
gangur til grundvallar, en enginn
virtist hafa hugmynd um, hver til-
gangurinn í rauninni var.
Flugmenn úr franska lofthern-
um tóku að sér að ráða bót á þessu
og fundu líka ráðið, sem dugði.
Nokkrir þeirra ruddust inn í þvög-
una; svo var gefið merki og þá
tóku þeir flughúfuna mína, settu
hana á amerískan fréttaritara og
hrópuðu: „Lindbergh er hérna.“
Fyrst þessi flughúfa var á höfð-
inu á Ameríkumanni, þá var svo
sem ekki um að villast, hver hann
var. Athyglin beindist þegar í stað
að fréttaritaranum, og meðan ver-
ið var að flytja hann nauðugan
og ekki eftir sem beinustum leið-
um til móttökunefndarinnar, þá
tókst mér að komast inn í eitt
flugskýlið ....
Þ. G. þýddi.