Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 27

b V ö L
225
1
Ég tók þegar í stað stefnu eftir
áttavitanum og náði brátt Long
Island-sundi, en þar sneri litla
flugvélin við með ljósmyndarann,
sem hafði fylgt mér eftir frá vell-
inum.
Nú fór að birta til og frá Cod-
höfða var ljómandi veður og út-
sýni, meðan ég flaug yfir syðri
hluta Nýja Skotlands. Ég fór
mjög lágt, stundum ekki hærra en
tíu fet yfir trjátoppum eða vatns-
borði.
Á hinu þrjú hundruð mílna
langa sundi milli Cod-höfða og
Nýja 'Skotlands varð mesti f jöldi
fiskiskipa á leið minni.
Yfir nyrðri hluta Nýja Skot-
lands voru mörg stormsvæði og
nokkrum sinnum flaug ég milli
skýjabakka. Þegar ég nálgaðist
norðurströndina, fóru að sjást
snjódílar á jörðinni og lengst í
austri var ströndin hulin þoku. Á
margra mílna svæði milli Nýja
Skotlands og Nýfundnalands var
hafið þakið íshellu, en þegar nær
dró ströndinni, hvarf ísinn með
öllu, og á þessum slóðum sá ég
nokkur skip.
Ég hafði tekið stefnu á bæinn
St. Johns, svo að enginn vafi skyldi
leika á því, að ég hefði farið fram-
hjá Nýfundnalandi, ef svo færi, að
ég hafnaði einhversstaðar í Norð-
ur-Atlantshafinu.
Eftir að ég fór framhjá St.
Johns, sá ég marga borgarísjaka,
en engin skip, nema rétt við
ströndina.
Úm kl. 8,15 fór að rökkva, og
lágar, gisnar þokuslæður settust á
sjóinn, en gegnum þær glitti und-
arlega greinilega í hvít ísfjöllin.
Þessi þoka þéttist og færðist ofar,
og áður en tveir tímar voru liðnir,
flaug ég gegnum efsta hluta storm-
skýja í rúmlega tíu þúsund feta
hæð. Jafnvel svo hátt uppi var
þokuslæðingur, sem ekkert sást
gegnum, nema þær stjörnur, sem
voru beint yfir höfði mér.
Tunglið var enn ekki komið upp
og það var niðamyrkur. Efstu
brúnir sumra stormskýjanna voru
nokkur þúsund fet fyrir ofan mig,
og einu sinni, þegar ég reyndi að
fljúga gegnum stóran skýjabakka,
settist slyddan á vélina og ég
neyddist til þess að snúa við og
komast í óskýjað loft og fljúga
svo’á snið við hvert það ský, sem
ég ekki gat flogið yfir.
Tunglið kom upp fyrir sjóndeild-
arhringinn eftir tveggja tíma
myrkur, og úr því var flugið miklu
auðveldara.
Það fór að birta um kl. 1 f. h.
eftir New York tíma, og kuldinn
fór smá-minnkandi, þangað til eng-
in hætta var lengur á slyddu.
Skömmu eftir sólarupprás urðu
skýin gisnari og þó voru sum
þeirra langt fyrir ofan mig og oft
varð ég að fljúga gegnum þau og
stýra eingöngu eftir mælitækjun-
um.
Þegar sólin hækkaði á lofti, fóru
að koma raufir í þokuna. Niður um
eina þeirra sá ég ofan á sjóinn og