Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 51

D V 0 L
249
að vffinja mig á að liggja í nýju
rúmi?
— Ekki undir nokkrum kring-
umstæðum, sagði frú Hansen, og
augun skutu gneistum. — Þú hef-
ir kannske hugsað þér, að ég geti
legið á ,,dívan“, það væri svo sem
eftir þér.
Svo rifust þau dálitla stund um
þetta, og hvorugt vék um hárs-
breidd, og embættismaðurinn
horfði á þau til skiptis. En hann
var bæði reyndur maður og sál-
fræðingur. Allt í einu stóð hann
upp, sló hnefanum í borðið og
sagði:
— Jæja, þá er skilnaðurinn
óframkvæmanlegur.
Þá stóð Hansen líka upp, og
sagði:
— Já, það er víst, — eigum við
ekki að fara aftur heim, Amelía?
Þá gufaði gremjan hennar frú
Hansen upp, eins og dögg fyrir
sólu.
— Já, kannske við ættum held-
ur að gera það, sagði hún.
Það sem eftir var dagsins töluðu
þau ekki orð saman.
Frú Hansen fann, að hún hafði
hlaupið á sig, en Hansen óx and-
lega séð. Hann hafði bæði verið
göfugur og réttsýnn, en samtímis
fastur fyrir eins og bjarg, eins og
hverjum manni ber að vera.
Þau lágu í rúminu um kvöldið,
m$ð bökin saman, eins og þau
höfðu vanið sig á í seinni tíð. En
svo fann Hansen hönd konu sinn-
ar á öxl sér. — Þú, Hansen, eig-
um við ekki aftur að vera góðir
vinir? Þetta var bara vegna þess,
að við unnum í happdrættinu, það
var alls ekki okkur að kenna.
— Nei, svaraði Hansen með
hægð, — það var það víst ekki.
— Nei, það var það ekki, endur-
tók frú Hansen, — en þarna get-
ur þú séð, — það var hyggilegt af
mér að kaupa þetta rúm, var það
ekki?
Þessu hafði Hansen ekki búizt
við. — Jú, það var það, sagði hann,
hvað gat hann líka annað sagt, og
svo sneri hann sér á hina hliðina.
Þorvaldur Árnason þýddi.
Spámaðurinn.
l*rh. af bls. 209.
ég var úti með — með — að ganga
mér til skemmtunar.“
Joseph ætlaði að segja eitthvað,
en gat það ekki.
,,Hún kostaði fimm og fimmtíu,
því að ég var með þér, þegar þú
keyptir hana,“ sagði Emily; ,,og
þar sem eg er búin að týna henni,
er ekki nema sanngjarnt að ég
borgi hana.“
Hún lagði tíu-króna-seðil á borð-
ið hjá dótinu, og Joseph glápti á
hann, eins og hann hefði aldrei séð
peningaseðil á æfinni.
,,Og þú þarft ekkert að fást um
að skipta honum, Joseph,“ sagði
Emily; „það er aðeins ofurlítil bót
fyrir vonbrigðin.“
Bill gamli reyndi að gera gott
úr þessu með því að reka upp hlát-