Dvöl - 01.10.1938, Side 12

250
D V Ö L
skapi hans rm og einmitt band-
vitlaust veður.
„Ég skal keppa við ykkur/'
öskraði hann upp til skýjanna,
sem færðust æ neðar og neðar.
„Ég skal vera kominn í afdrep
áður en þið komizt niður til jarð-
arinnar, það megið þið reiða ykk-
ur á.“
Og áfram hljóp hann, jafnvel
hraðar en nokkru sinni fyrr.
Vegurinn lá fyrir neðan hann
eins og teygður silkiborði. Gömlu
mennirnir tveir sáust hvergi. Þeir
höfðu leitað sér hælis á öruggum
stað, flaug allt í ein'u í hug hans;
og hann gaf sér tíma til þess
að skríkja með sjálfum sér, þeg-
ar hann hugsaði um skelfingar-
svipinn á ásjónum þeirra, þar sem
þeir stæðu við einhverja glufuna
á fylgsni sínu og gæfu hinu
ískyggilega veðurútliti gætur.
Petta var eiginlega grábölvaður
dagur; það var engin bót í að
svitna á svona dögum. Hitinn
lagðist á mann eins og mara, og
himininn var eins og pottur, sem
hviolft er niður fyrir augu. Á, þó
það, þar náði hann samt veginum.
Bíðum nú við, hann var farinn að
þreytast dálítið í fótunum. O-jæja,
það var nú ekkert undarlegt, þú
hleypur nærri þrjár mílur, karl
minn, og hefir ekkert æft þig
langa-lengi; hvað skyldi Harry
Greenwood segja, blessaður karl-
inn hann Harry — það er illt og
bölvað yfirferðar hérna, farðu
varlega — bölvað — farðu var-
lega — bölvað — varlega, mað-
ur, v-arlega! Áfram samt, áfram,
þetta styttist óðum!
Andardráttur hans var orðinn
að krampakenndum, kvalafullum
siogum, iog svitinn rann niður í
augun og blindaði hann. Hvíldu
þig nú uppi á hæðinni, þú sérð
ekki lengur, hvert þú ert að fara;
svei því öllu saman, þú brýtur
aðra hvora lapparskömmina á þér,
ef þú heldur svona áfram.
Nú hafði hann fundið götu-
troðningana og rakti þá. Hann var
óstyrkur í gangi, ákaflega móður
og talaði stöðugt samhengislaust
við sjálfan sig. Hann vissi, að
hann var þarna ennþá á ferðinni,
því að hann heyrði til sjálfs sín.
Þú ert orðinn dálítið slæptur, karl
minn, en nærð þér fljótlega aftur
eftir stutta hvíld.
Dimmt. Hann lyfti rennvotu
andlitinu og leit upp í loftið. Svart
— Drottinn minn — alveg' bik-
svart; eins og himininn væri eitt
risastórt negraandlit, sem ein-
blíndi niður til jarðarinnar.
En meðan hann horfði upp í
loftið, var eins og það glotti allt
í einu illgirnislega við honum.
Hann bar aðra höndina upp að
augunum og hikaði á göngunni.
Með braki og brestum, líkt og
allir turnar himnanna væru að
rrnolast og hrynja saman, skall
sfcormurinn yfir, og með honum
regnið, eins og glitrandi, hvæsandi
flóðalda. Hálf-blindaður af elding-
unni og heyrnarsljór eftir ham-