Dvöl - 01.10.1938, Blaðsíða 47

D V Ö L
285
stöðvar landsins hafa jafnast þar
við. Djúpmenn reru aldrei í Bol-i
ungavík á haustin fram að nýjári, en
ísfirðingar (kaupstaðarbúar) héldu
þar einatt úti haust, vetur og vor.
Skemmtanir 10. fl.
Á vetrarvertíðinni voru frí-i
stundir ærið miklar hjá ver-;
mönnurn, því landlegudag-
ar urðu oft margir. Ýrnsir lrinna
fremri formanna höfðu þó ávallt
meira og minna fyrir stafni og
héldu hásetum sínum að verkum
við aðgerð veiðarfæra, tilbún-
ing hnognkelsaneta, skinnklæða-
saum og þess háttar. Samt var
ávallt, líka hjá hinum iðjusam-
ari, talsverður tími til skemmt-
ana.
Af skemmtunum þeim, sem iðk-
aðar voru í landlegum, ber fyrst
að nefna glínruna. Sá var fyrrum
siður í Biolungavík, að fyrsta
landlegudag eftir nýjár var öllum
þeim, er í fyrsta skipti reru þar,
stefnt til glímumóts í mýrar-
slakka ofan við malarkambinn,
sem meginhluti þorpsins stendur
á. Var þar þá háð hin svonefnda
„sýsluglíma“. Hver nýgræðing-
íur í verstöðinni þurfti að vinna að
minnsta kosti eina glímu til þess
að losna við sýs'umannstitilinn. En
sýslumenn voru þeir nefndir í
háðungarskyni, sem enga glímu
unnu. Þótti það jafnan meðal
unglinga á þeim árum hncisa
mikil að vera slíkur sýslumaður
í Bolungavík. Gerðu unglingar sér
jafnan far um að æfa sig nokkuð
í glímu, áður en þeir fóru í ver-
ið í fyrsta skipti. Ekki losnuðu
þeir við sýslumannsheitið, þótt
jæir ynnu glímu á glímumótum síð-
ar á sama vetri, er jafnan voru.
En í byrjun næstu vetrarvertíðar
áttu þeir kost á að losna við þetta
tignarheiti, og voru þá oft fremst-
ir í flokki á sýsluglímunni. Jafnan
voru unglingar og aðrir þeir, ep
á fyrstu vetrarvertíð reru í Bol-i
ungavík, spurðir er þeir komu
heim úr verinu: „Gaztu glímt af
þér sýsluna". j
Aflraunir voru allmikið iðkað-
ar, bæði að lyfta steinum, draga
upp reizlu og „fara, í krók“, sem
svo var nefnt. Var hin síð-
astnefnda mest tíðkuð. Æfðust
menn mjög í fingrunum við þá
aflraun, svo að sumir urðu nær
jafnsterkir í löngutönginni sem
í allri hendinni. Dæmi voru til að
vel elfdir menn höfðu ekkistyrk-
leik í allri hendinni móti föngu-
töng hinna sterkustu. Manntafll
var og nokkuð iðkað, og gerð-
ust ýmsir æði slyngir taflmenn.
En mestan tímann tóku þó spilin,
eins iog enin í dag. Urðu oft meiri
brögð að spilamennskunni en góðu
hófi gengdi. Dögum saman og
jafnvel nætur með var sumstaðai'
setið með spilin í landlegunum.
Fyr á árum var kötfur aðalspilið,
og ávallt spilað fyrir peninga. Varð
einatt skakki mikill. Dæmi voru
þess að spilatapið hjá einum manni
nam stórgripsvirði (hcsti eða kú)