Dvöl - 01.10.1938, Blaðsíða 63

D V Ö L
301
með eitthvert stærsta og fegursta
reynitréð í Hreðavatnshólma s.l.
sumar. Mjög algengt er það að
fólk, einkanlega í sambandi við
myndatöku, klifrar upp í lim
trjánna og ofreynir greinarnar,
þar til þær klofna eða brotna frá
bolnum eða lamast einhvernveginn
svo að þær deyja. Undarlega mik-
ið hugsunarleysi kemur oft fram
gagnvart skóginum, jafnvel þar
sem sízt skyldi. Pannig var t. d.
fyrir ekki löngu síðan skólastjóri
einn úr kauptúni á ferðþarna að
Hreðavatni með fermingarbörniri
úr skóla sínum og áði á lítill'i,
sléttri flöt við þjóðveginn hjá veit-
ingaskálanum. En umhverfis flöt-
ina voru lítil, strjál bjarkartré, sem
áttu erfitt með að lifa og festal
rætur í Igróðurlitlum hraunjöðrun-
um; þau prýddu þó mjög áninga-
staðina. Alílt í einu tókég eftir því,
að allmargt unglinganna var farið
að skreyta sig með skógarhrísl-
uin. Og sá ég þá að þeir rifu
hverja greinina á fætur annarri af
hinum strjálu og litlu trjám um-
hverfis áningarstaðinn, fyrir aug-
um skólastjórans, án þess að hann
gerði þar við nokkrar athuga-
semdir. Pess skal getið, að svo sem,
þriggja mínútna gang frá var svo
þykkur skógur, að umbót var að
gresja hann, væri það gert með
lagi, og þá féllu auðvitað til nóg-
ar hríslur til þess að skreyta sig
með. — Ekki eiga þó allir ferða-
menn hér skylt mál. Sumir þeirra
ganga prýðilega um tjaldstaði og
annarsstaðar, er þeir fara um úti
í náttúrunni. En þeim þyrfti að
fjölga. Hugvekjur um náttúrufrið-
un og góða umgengni á ferðalög-
um ætti hverjum kennara að vera
ljúft og skylt að flytja í skóla sín-
um, nemendum til vakningar og
skilnings.
Ferðafélög ættu varla að láta
-nokkurn fund sinn eða samkomu1
líða svo, að þau minntu ekki á
þessi mál. Sérstaklega er þó nauð-
synleg góð umgengni ferðamanna
þar sem skógar eru og þó einkum
þar sem eru strjál tré og einstakir
runnar á alfaraleiðum. Par gætir
þess ennþá meira sé skógargróð-
urinn særður eða búið illa að hon-
um á annan hátt.
,,Úti í villta vestrinu", í skóg-
um Klettafjallanna eru fest upp
á vegamótum og öðrum fjölförn-
um stöðum, spjöld úr járnþynn-
um með skýrum áletrunum, serrt
þola vel regn og storm. Pessar
áletranir eru stuttar þróttmiklari
áminningar til vegfarenda um að
fara vel með skóginn og bending-
ar um þær hættur, sem skóginum
stafi af gáleysi þeirra. Ég vildi
óska, að skógrækt ríkisins kæmi
upp slíkum aðvörunarspjöldum
víðsvegar á fögrum stöðum um
landið, einkúm þó þar, sem skóg-
inum er mest hætta búin af ferða-
mönnum.
Menn vilja máske segja, að
þetta sé ekki þjóðmál, og ég býst