Dvöl - 01.10.1938, Blaðsíða 4

242
D V Ö L
eitthvað, sem hún þyrfti að blvgð-
ast sín fyrir; ófrýnileg ský, með
allavega tenntum iog laufskornum
jöðrum, komu svífandi hvert á
fætur öðru utan frá sjóndeildar-
hring log lögðu leið sína inn yfir
dalinn; fuglarnir kvökuðu ósköp
aumkunarlega og nokkrir þutu
upp með gargi og hamagangi, —
en hann hélt áfram, snöggklædd-
ur, lengra og lengra inn á heiðina.
Hvernig var hægt að þrá nokkra
konu meira en allt annað milli
himins og jarðar, meðan hún var
nærstödd, en láta hugann aldrei
reika til hennar, þegar hún var
fjarverandi? Hvernig í fjandanum
var það hægt? En þó öllu fremur
— hvernig gat nokkur kona orðið
allt önnur. í sínu innsta eðli, þegar
karlmaður var farinn frá henni og
hún var orðin ein? Það var hin
mikilvæga spurning. Þegar þau
voru saman, var hún blíð og
elskuleg, ekki vantaði það, og eft-
irlát, já, og aldrei með neina þver-
úð eða frekju — það mátti hún
eiga; og það var svo fjarri því að
hún kvartaði nokkumtíma, virtist
vera hin ánægðasta með lífið, það
gæti engum' dottið í hug að hún
byggi yfir óánægju eða umkvört-
unum. En óðar og hann var far-
inn, og heitasti blossinn í lruga
hans sbkknaður í þetta skiptið —
sem var líka einasta bótin, því að
á slíku stigi gat enginn maður lif-
að til lengdar — þá köm bréf frá
henni, fullt af allskonar aðfinnsl-
urn og kvörtunum. Hversvegna
hafði hann sagt þetta eða hitt (sem
hann minntist alls ekki að hafa
sagt); hversvegna hafði hanngert
eitt og annað, sem hún tiltók (en
hann hafði aldrei látið sér detta
í hug að gera), og hversvegna
hafði hann látið þetta ógert, eða
sýnt henni svo og svo mikla ó-
virðingu, eða brigzlað henni um
galla hennar og ófullkomnun (þeg-
ar honum hafði ekki einu sinni
kíomið slíkt til hugar). Þegar karl-
maðurvarhjáhenni, var hún ekk-
ert nema, brosið og blíðuhótin, en
þegar hann var farinn, var hver
snefill af öllu því, sem hann hafði
gert eða ógert látið, nægilegt til-
efni til ásakana og aðfinnslu.
Ekki góðar og gegnar umkvart-
anir, settar fram í djörfung og
reiði, takið eft— hann hrasaði um
stein og bölvaði — heldur þetta
volæðiskennda smánöldur. Ég veit,
að ég er ekki nógu góð handa þér
og ég er fús til þess að leggjast
í duftið við fætur þína, en það
er samt óþarfi fyrir þig að gera
gys að mér og varpa forsmán og
fyrirlitningu á auðmjúka ást mína.
Djöfullinn sjálfur!
Hann fékk gallbragð upp í háls-
inn ogl á tunguna, og gnísti tönn-
um og gretti sig hörkulega, um
leið og hann renndi niður aftur.
Þessi bölvuð undanlátssemi í
henni, það var nú einmitt hún,
sem var helzt um of. Hversvegna
hafði hún enga sjálfsvirðingu? Gat
hún ekki sýnt karlmanni mót-
stöðu? Nei, það gat hún ekki,