Dvöl - 01.10.1938, Blaðsíða 67

D V Ö L
305
Sorg gamla sakamannsins
Eftir Pierre Loti
Franska skáldið Pierre Loti heiiir
rétlu nafni Julien Viaud og er fæddur
14. jan. 1850. 17 ára gamall gekk liann
í sjóherinn og meðan hann var í hon-
um ■ kynntist hann f jölda landa og
þjóða.
Hann byrjaði að skrifa skáldsögur
tæplega prítugur og hefir síðan skrif-
að fjölda bóka urn ýms efni frá hinum
mörgu löndum, er hann hafði heim-
sótt. Árið 11 ðl var hann kjörinn með-
limur franska Akademiesins. Flestar
bækur hans liafa verið pýddar á önn-
ur tungumál. Á íslenzku hefir komið
út eftir hann skáldsagan „Á Islands
miðum“, sem gerizt bæði í hafnarbæj-
um á Frakklandi og við íslands-strend-
ur, á þeim tímum, sem franskir sjó-
menn stunduðu fiskveiðar hér við land.
Loti andaðist 10. júní 1923, rúmlega
73 ára að aldri.
Yves sagði mér þessa sögu.
Kvöld eitt var hann á fallbyssu-
bátnum sínum með hóp af saka-'
mönmim, er verið var að flytja
til milliferðaskipsins, sem átti að
fara með þá til New Caledonia.
Einn af föngunum, sem var
mjög gamall maðtur — sjötíu ára
eða meira — bar með sér lítið
fuglabúr, sem í var lítill, grár ó-
sélegur spörfugl.
Til þess að eyða tímanum gaf
Yves sig á tal við gamla manninn,
senr hafði fremur góðlegan svip,
en félagi hans, senr hann var
hlekkjaður við, var ungur maður
með þrjózkulegt hæðrisglott á
andlitinu, lítið nef og stór gler-
augu, senr hann bar vegna þess
að hann var nærsýnn.
Gamli maðurinn sagði frá því
að hann væri gamall stigamaður
og hefði verið sex sinnum í fang-
elsi fyrir flakk og þjófnað.
„Hvernig getur nokkur maður
hætt að stela“, sagði hann, ,,þeg-
ar hann er einu sinni byrjaður á
því, ekkert hciðarlegt starf fæst,
og enginn þykist geta notað hann
til neins. Hann verður að stela. Er
hann ekki neyddur til þess að
gera það? Seinast var ég dæmdur
fyrir að stela kartöfluþoka, sem
ég fann úti á enginu, ásamt vagn-
stjórasvipu og graskeri. En því
geta þeir ekki látið mig deyja hér
heima í Frakklandi, gamlan mann
eins og ég er, í stað þess að
hrekja mig þarna yfir um?“
Gamli maðurinn var svo þakk-
látur yfir því að líafa hitt mann,
sem hlustaði á sögu hans með'
samúð iDg hluttekningu, að hann
sýndi Yves það dýrmætasta, sem
hann átti í þessum hcimi —, búr-
ið og litla spörfuglinn.
Fuglinn var svo taminn, aðhann
þekkti rödd húsbónda 9Ína, sem