Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 51

D V Ö L
289
Svo kom nóttin. Ofan frá fest-
ingu himinsins varpaði tunglið og
stjarnaskarinn annarlegri birtu á
ísinn, svo að í spegildjúpi hans
birtist mynd af hinu þögla landi
urnhverfis, háum fjöllum með
stórvöxnum trjágróðri og giljum
og lækjarfarvegum, sem fylltust
af rjúkandi snjónum úr hlíðunum.
Það dundi í svellinu, þegar það
brast þvert og endilangt. Or
fjarska heyrðist dauft brimhljóð,
þaðan sem öldur hafsins brotnuðu
við klettótta ströndina. Að lokum
trylltist svanurinn af hungrinu og
einverunni í þessari lífvana eyði-
mörk, svio að hann skálmaði til og
frá um ísinn, með fiðrið ýft og í
bardagaham, og liáði orrustu við
sína eigin afskræmdu mynd, sem
hann sá í svellinu undir fótum
sér. Hann hjó nefinu í feinn, lamdi
hann með vængjunum og reyndi
að sveifla hálsinum utan um háls
óvinar síns og kyrkja hann. Svo
þegar hann gat ekki lengur staðið
á fótunum vegna þreytu, skreidd-
ist hann á kviðnum upp götuna
gegnum sefið, þangað sem maki
hans lá dauður; þar ætlaði hann
að liggja við hlið hennar og hvíl-
ast.
En þar var ekki lengi friður.
Skyndilega kom snörp vindhviða
utan af hafi eftir vatninu og rak
snædrifið á undan sér yfir ísinn
og fjallshlíðarnar, svo að hrikti
í trjánum og þaut í giljum
og skorningum, en hvít mjallský
Sioguðust hátt í loft upp. Það hvein
í sefinu, þegar það sveiflaðistframi
og aftur og sópaði burt og feykti
langt út á vatn öllu lauslegu í
nánd við hreiðrið. Stormhviðan
velti líkinu á bakið, svo að það leit
út eins og ógeðsleg hrúga, með
stirðnaða útbreidda vængi og kvið
og bringu atað í for.
Þá missti fjallasvanurinn alla
stjórn á sér. Hann hóf sig til flugs
upp í vindinn og hraktist fyrir
honum fram og aftur, en þó alltaf
upp á við, þangað til hann missti
lögun og lit og varð að litlum
depli í snærokinu uppi við fjalls-
tindinn. Hann flaug æ hærra og
hærra, unz hann náði efstu lögum
stormsins, en að því búnu sveif
hann á þöndum vængum og með
teygðum hálsi suður á bóginn,
í áttina iil hafs.
Flugið reyndist nú auðvelt, og
hann barst suður eftir með feik'na
hraða, meðfram klettunum, sem
vörpuðu breiðum, svörtum sk'ugg-
um á sjóinn og vísuðu honum
leið. Þannig flaug hann allan dag-
inn. Hann flaug þvert yfir sjóinn
og yfir stórt, hrjóstrugtlandsvæði
og síðan yfir sjóinn aftur. Undir
kvöld lægði storminn, og þá varð
flugið erfiðara. Hann yfirgaf ský-
in, lækkaði flugið og sveif yfir
lygnum sjó, þangað til hann kom
að ármynni. Þar flaug hann
nokkra hringi og hélt síðan með-
fram ánni inn til landsins. Hér
var jörðin ennþá græn og loftið
ekki fullt af frosti og snjó eins og
norðurfrá. Áin rann fram milli