Dvöl - 01.04.1946, Blaðsíða 22

standa á skíöunum í byrjun hverr-
ar brekku, en sat aö jafnaði síðari
hlutann. En ferðin gekk furðu
fljótt og fyrr en varði vorum við
komnar til sjávar í Kjaransvík.
Kjarnasvík er vestust af þrem
smávíkum, sem fyrir norðan eru
í daglegu tali nefndar Víkurnar.
Hinar eru Hlöðuvík og Hælavík.
Þær skerast inn úr allstórri vík,
sem takmarkast af Almenningi
að vestan en Hælavíkurbjargi að
austan.
„Þarna er reimt,“ sagði Hún og
benti á merki um kofarúst við
sjóinn. „Hérna varð Stakkadals-
draugurinn1) úti með brennivíns-
kútinn." Ég skoðaði allt gaum-
gæfilega en sá engin merki um
drauga.
Leið okkar lá nú um grýtta fjöru
áleiðis til Hlöðuvíkur. Við urðum
nú að axla skíðin og þrömmuðum
áfram þungstígar og þreyttar.
Á Kambi við sjóinn sáum við
hross nokkur. Eitt þeirra var sá
furðulegasti hestur sem ég hef
augum litið. Hann var óvenju lág-
fættur, með kolsvarta fætur, tagl
og fax en ljósmósóttan bol og kaf-
loðinn eins og kind. Eftir mikla í-
hugun ákváðum þið þó að þetta
væri samt hestur, en ekki kynja-
dýr úr sjónum.
Þegar fjörunni sleppti komumst
við, á snjóföl og freistuðum þess
3) Um hann er getið í Hornstrendinga-
bók. Þ. Bj.
að ganga á skíðunum, því við vor-
um orðnar býsna axlasárar. Við
létum okkur svo hafa það að böðl-
ast á skíðunum hvað sem fyrir
varð unz við komum að Búðum í
Hlöðuvík. Þar var þá tvíbýli. Báðir
bændurnir tóku á móti okkur á
hlaðinu. Við heilsuðum þeim
kurteislega. Þeir höfðu vart tekið
kveðju okkar, þegar þeir tóku til
að tauta um fífldirfsku þessa
ferðalags. Slíkt hjal var okkur sízt
að skapi og tókum við tal þeirra
óstinnt upp. Þeir buðu okkur gist-
ingu, en hana vildum við ekki
þiggja, þar sem við höfðum ekki
ætlað okkur að deila leiðinni í á-
fanga. Bændurnir urðu steinhissa
en buðu okkur svo kaffi. Aðra
húsfreyjuna bar nú þar að, og
bauð hún okkur í bæinn. Hún
bauð okkur sæti og skerpti á
kaffikatli sínum. Fleira af kven-
fólki hússins kom nú á vettvang.
Allar þessar lífsreyndu konur voru
sammála um það, að ferð okkar
væri óafsakanlegt flan. Þær höfðu
aldrei á sinni löngu ævi heyrt
þess getið, að kvenfólk leyfði sér
það að fara yfir Skálakamb og
Atlaskarð að vetrarlagi, einungis
að gamni sínu.
„Einu sinni verður allt fyrst,“
varð mér á að segja. En þá urðu
konurnar styggar og átöldu mig
harðlega fyrir að tæla unga
stúlku út í slíka fásinnu. Ég sem
væri eldri, ætti þó að hafa ofur-
lítið meiri vitglóru. Mér fannst