Dvöl - 01.04.1946, Blaðsíða 59

D VÖL
137
var í gulum, bláröndóttum kufli. Hann lá á legubekk við hliðina á
dökkri stúlku og hló. Hún notaði ódýrt andlitsduft, Á borði við hlið
þeirra stóðu hálftæmd glös, og kápa stúlkunnar og hattur héngu þolin-
móð á snaganum, eins og þau byggjust við langri bið.
„Alltaf er eitthvað að,“ urraði læknirinn. „Maður fær aldrei hvíld
eftir erfiðan dag,“ en svo stakk hann nokkrum glösum og verkfærum
i tösku, skipti á kuflinum og jakka og gekk síðan með þeim.
„Hraðaðu þér aö þessu þarna upp, vinur,“ hrópaði stúlkan á eftir
honum. „Eyddu ekki allri nóttinni í það.“
Læknirinn þrammaði föstum skrefum inn í íbúð Hazel Morse og
beint inn í svefnherbergið. Nettie og strákurinn fylgdu á hæla honum.
Ungfrú Mor.se hafði ekki hreyft sig, svefn hennar var alltaf jafn
hljóðlaus og djúpur. Læknirinn horfði hvasst á hana. Svo þrýsti hann
þumalfingrunum að lægðunum rétt fyrir ofan augun og þrýsti fast að.
Nettie hljóðaði upp yfir sig. „Alveg eins og hann ætlaði að knosa hana
niður í gegnum rúmbotninn,“ sagði strákurinn og skríkti.
En Hazel Morse gaf engin lífsmerki frá sér. Allt í einu þreif læknirinn
sængina ofan af henni, og með annarri snöggri hreyfingu fletti hann
upp náttkjólnum og lyfti upp hinum digra hvíta fæti. Hann kleip
mörgum sinnum í hann fyrir ofan og neðan hnéð. Hún vaknaði ekki.
„Hvað hefur hún drukkið?“ spuði hann Nettie yfir öxlina.
Með ákveðnum skrefum eins og manneskja, sem veit hvar hún á
að ganga að hlutunum, gekk Nettie að skápnum, þar sem Hazel geymdi
vín sitt, en hún kom allt í einu auga á litlu glösin tvö, sem stóðu hjá
speglinum. Hún þreif þau og gekk með þau til læknisins.
„í allra heilagra nafni,“ hrópaði hann og lét fótinn á Hazel detta
niður. „Því í fjandanum hefur hún verið að gleypa þetta allt? Þetta
var nú ljóti grikkurinn. Já, það má nú segja. Nú verðum við að dæla
þessum fjanda upp úr henni. Þetta var nú hábölvað. Georg, þú ferð
niður með mig í lyftunni, en þér bíðið hér. Hún hleypur varla burtu.“
„Hún deyr þó ekki hérna hjá mér?“ hrópaði Nettie.
„Nei,“ sagöi læknirinn. „Nei, það er alveg áreiðanlegt, það væri ekki
einu sinni hægt að sálga henni með öxi.
IV.
Eftir tvo daga kom Hazel Morse aftur til meðvitundar, fyrst aðeins
undrandi, en svo kom skilningurinn, sem hafði í för með sér sljóan
°g þjakandi ömurleika.