Dvöl - 01.04.1946, Blaðsíða 29

DVÖL
107
var altaf hugmyndarík kona, og
vildi skemmta mér eftir föngum,
fékk öll ungmenni staðarins til að
hafa hall um kvöldið. Það var ó-
trúlega skemmtilegt.
Svo kom sunnudagur. Heimför
mín hafði nú dregizt úr hófi
fram. Ég vaknaði snemma og var
albúin ferðafötum, er húsfreyja
kom með morgunkaffið og sagði,
að það væru að minnsta kosti 12
vindstig úti og alófært yfir víkina.
Það ætlaði ekki að verða enda-
sleppt þetta ótætis rok.
Allan sunnudaginn var ég í
versta skapi. Yrði alvarleg breyt-
ing á veðrinu, gæti svo farið, að
ég yrði veðurteppt á Horni svo
vikum eða jafnvel mánuðum
skipti.
En um kvöldið var komið blíð-
asta veður. Piltur á Horni, sem
hafði lofað að fylgja mér til
Hesteyrar þegar fært yrði, kom
og bauð okkur með sér í gönguferð
í tunglsljósi. Hún var að lesa reyf-
ara og nennti ekki að fara, en Ég
fór. Við löbbuðum eftir hvítum
frera. Kvöldið var stjörnubjart og
máninn hló hátt uppi á himni.
Við vorum bæði ung og héldum
endilega að við værum skáld. Okk-
ur fannst óort ljóð sveima um
hugann við undirspil bárunnar,
sem í hljóðlátu gjálfri hjalaði við
sandinn. Ósungnu Ijóðin fundu
engin orð og við löbbuðum heim
i dreymandi ró.
Hún lá þá sofandi yfir reyfar-
anum. Ég vakti Hana og vildi tala
um skáldskap, en Hún var þá
gerspillt af reyfaralestri og
„stemning“ kvöldsins var glötuð.
Mánudagsmorgun. Ferðbúin kveð
ég alla þá kunningja sem ég hef
eignazt þessa skemmtilegu daga
og held til sjávar. í flæðarmáli
bíður byrðingur einn mikill gerð-
ur af rekavið. Hann skal flytja
mig yfir til Rekavíkur.
Hraustir karlmenn hrinda bátn-
um á flot og taka hraustlega í
árar. Báturinn flýgur áfram og
stundum gefur á. Mér finnst gam-
an en er þó ískalt. En þegar mér
finnst ég vera að frjósa í hel ber
bátinn að landi.
Við staðnæmumst ekkert í Reka-
vík, en leggjum á brattann og er-
um brátt í Atlaskarði. Fylgdar-
maðurinn segir mér tröllasögur um
það, að einu sinni hafi verið reynt
að vekja Atla upp, en það hafi
misheppnazt.
Jörð hafði þiðnað mikið meðan
Ég var fyrir norðan, svo nú voru
hvergi tiltök að nota skíði. Fylgd-
armaðurinn dró því eða bar fyrir
mig skíðin eftir því sem við átti.
Ferðin sóttist vel og við komum á
brún hins skelfilega Skálakambs.
Þar fann ég stærðar broddstaf,
sem ég gekk við það sem eftir var
fararinnar.
Við drukkum kaffi að Búðum í
Hlöðuvík og héldum síðan með sjó
fram til Kjaransvíkur. Þar var