Dvöl - 01.04.1946, Blaðsíða 34

112
DVÖL
frúm ... En gatan ætlaði sér nú
aö athuga hana alveg eins og
hverja aðra, þegar þau stönzuðu
hérna á leitinu!
Nú, nú — þau námu staðar,
eins og gatan hafði gert ráð fyrir!
Frúin var í stórum skóm, rétt
eins og maðurinn, en samt var
hún eitthvað svo undur mjúkfætt.
Hún var í pokabuxum, svo að smá-
steinarnir í götunni gátu ekki
rétt eins svalað forvitni sinni
gagnvart henni, eins og gagnvart
sveitastúlkunum, þegar þær voru
að stökkva milli bæja. Hún var í
stuttum jakka, sem var ekki mik-
ið öðruvísi en jakkinn mannsins
— reyndar bæði buxurnar hennar
og jakkinn gráblá, — og svo var
hún í hvítri skyrtu, og á henni
var stór og víður kragi, sem huldi
alveg hálsmálið á jakkanum. Hún
var víst lítið lægri en maðurinn,
og þó að hún væri mjúkfætt, þá
var þetta ekkert umfangslítill lík-
ami! Raunar voru leggirnir mjóir
og eins mittið, en mjaðmirnar og
brjóstin, sá ávali, sú blessuð frjó-
semdarmýkt. Hálsinn — skrítið
með hann. Það var eins og hann
byrjaði úti undir öxlum, og svo
fór þetta smámjókkandi, og var
seinast orðinn fallegur sívalningur.
Hún var berhöfðuð, eins og mað-
urinn, hárið svipað á lit og á hon-
um — máski heldur ljósara, og
um það var brugið ljósbláum,
breiðum borða, sem gljáði í sól-
skininu. Andlitið var ávalt og
fullt að vöngum, dálítið rautt af
sól, en ekki brúnt eins og andlit
mannsins. Allmiklar brúnir — og
nef í stærra lagi, fallegt nef, sem
átti sinn þátt í að gefa andlitinu
þennan tilkomumikla svip, sem á
því var, lítill munnur, en þykkar,
rauðar varir — og augun, þau voru
grá, en í þeim einkennilegir brún-
ir dílar, sem urðu meira áberandi,
n,ærri lýsandi, ef hún einbeitti
augunum að einhverju. Svipurinn
— jú, hann gat orðið hýr, til að
mynda ef hún laut niður að litlu,
bláu blómi við götuna, en annars
var hann nokkuð þungbúinn,
stundum í honum gremjulegt óþol,
en alltaf eitthvað, sem bar vott
ákafa og skapþupga, þó stilltan
af föstum vilja.
Nú horfðu þau bæði yfir dalinn,
sem blasti við, breikkaöi þarna að
allmiklum mun. Vinalegar gras- og
lynghlíðar, sem enduðu í ávölum
fjallsöxlum, voru eins og faðmur,
sem héldi á skál með grænu grasi,
bleikri sinu og bláu og grænu og
gulgrænu lyngi. Á einn veginn var
sem stórt skarð væri í barm skál-
arinnar, og hið bláa band, ísaum-
að hvítu og svörtu hér og þar,
band, sem lá í bugðum milli
bleikra, grænna, gulra og blárra
gróðurreita, hvarf í þessu skarði.
Yfir skálarbarminn sást svo blá-
grár flötur, og hinum megin við
hann risu fjólublá fjöll — sko, nú
hillti þau upp! Það var eins og
þau tækju að stíga sóldans á blá-