Dvöl - 01.04.1946, Blaðsíða 36

ÍÍ4
DVÖL
ur samt — og svo . .. Nei, aldrei
botna ég í því!
— Og svo lástu þá kyrr í hvílu-
pokanum, geyið, þunnt þil á milli!
O, fý sagöi gatan!
En konan, en frúin — hvað hugs-
aöi hún? Götunni fannst eins og
hita legði niður úr þykkum sólun-
um á skónum frúarinnar. Og hvað
hún hugsaði? Nú hnyklaði hún
brúnir — og anzans ósköp gat hún
orðið reiðileg. Þarna kreppti hún
hnefana — og nú eins og leiftraði
það út frá henni, sem hún var* að
hugsa:
— Ræfill, aumingi, sauður! í út-
gerðinni — þar getur hann verið
nógu skrambi myndugur. Þá vant-
ar ekki röggsemina, árveknina, þá
sefur hann ekki eins og dauður,
sefur ekki eins og syndaselur. Eða
í íþróttamálunum, félagsmálun-
um — en.. ! Uss, ég bara segi
honum upp, læt hann róa! Asni,
aumingi, höfuðsmaöur gelding-
anna!
Allt í einu sparn hún við fæti
og þeyttist af stað niður brekk-
una — utan við götuna, stefndi
beint ofan að á. Hann fór á eftir;
jú, það gerði hann!
— Hana nú! Þá hef ég líklega
ekki meira af þeim, þokkahjúun-
um! Þau rjúka heim á einhvern
bæinn, kannski yfir á! Og mig,
sem langaði svo til að .. ! Og gat-
an tók á sig krók og snéri brátt
baki við hlaupagikkjunum, fíflun-
um, ,snéri hreinlega upp á sig.
Konan hljóp alla leið niður að
á, fleygði sér á árbakkann og
starði niður í vatnið. Nokkru síð-
ar kom maðurinn, og hann hag-
aði sér nákvæmlega eins — ámóta
og þetta hefði veriö umtalað mál.
Þarna var hylur við bakkann.
Hann hafði myndazt ofan við
malarrif, sem stóð þó ekki alveg
upp úr — nema rétt á stöku stað.
Hylurinn mjókkaði til beggja enda,
en var breiðastur einmitt þar, sem
maðurinn og konan lágu. í hon-
um miðjum var stór steinn, sem
stakk aðeins upp úr svörtum koll-
inum. Annars var steinninn loðinn
af slýi. Næst honum var alldjúp
rák, og þegar vel var að gætt, sást,
að þarna mundi vera hringiða. Já,
þarna voru strá, sem hreyfðust
ósköp hægt í kringum steininn ...
Áin, hún suðaði og suðaði utan við
rifið — og hún var eitthvað dul í
máli, nærri því íbyggin var hún ...
En sko, þarna kom þá silungur
upp hylinn, ekki mjög stór, miðl-
ungs bleikja, fór sér ósköp hægt.
Og þarna kom annar, fór með
sömu hægð, var svolítið stærri,
þessi. Ógn fóru þeir sér annars
rólega, svört bök, svona að sjá þau
í vatninu, bleikir kviðir, kannski
á þeim einhverjar dröfnur. Varla
að séð yrði, að sporðarnir hreyfð-
ust, helzt, að eyruggarnir blökuð-
ust. Nú hvarf sá fyrri á bak við
steininn, en hinn var á að gizka
einum metra á eftir. Nú kom sá
fyrri í ljós aftur, en hann hélt