Dvöl - 01.04.1946, Page 36

Dvöl - 01.04.1946, Page 36
ÍÍ4 DVÖL ur samt — og svo . .. Nei, aldrei botna ég í því! — Og svo lástu þá kyrr í hvílu- pokanum, geyið, þunnt þil á milli! O, fý sagöi gatan! En konan, en frúin — hvað hugs- aöi hún? Götunni fannst eins og hita legði niður úr þykkum sólun- um á skónum frúarinnar. Og hvað hún hugsaði? Nú hnyklaði hún brúnir — og anzans ósköp gat hún orðið reiðileg. Þarna kreppti hún hnefana — og nú eins og leiftraði það út frá henni, sem hún var* að hugsa: — Ræfill, aumingi, sauður! í út- gerðinni — þar getur hann verið nógu skrambi myndugur. Þá vant- ar ekki röggsemina, árveknina, þá sefur hann ekki eins og dauður, sefur ekki eins og syndaselur. Eða í íþróttamálunum, félagsmálun- um — en.. ! Uss, ég bara segi honum upp, læt hann róa! Asni, aumingi, höfuðsmaöur gelding- anna! Allt í einu sparn hún við fæti og þeyttist af stað niður brekk- una — utan við götuna, stefndi beint ofan að á. Hann fór á eftir; jú, það gerði hann! — Hana nú! Þá hef ég líklega ekki meira af þeim, þokkahjúun- um! Þau rjúka heim á einhvern bæinn, kannski yfir á! Og mig, sem langaði svo til að .. ! Og gat- an tók á sig krók og snéri brátt baki við hlaupagikkjunum, fíflun- um, ,snéri hreinlega upp á sig. Konan hljóp alla leið niður að á, fleygði sér á árbakkann og starði niður í vatnið. Nokkru síð- ar kom maðurinn, og hann hag- aði sér nákvæmlega eins — ámóta og þetta hefði veriö umtalað mál. Þarna var hylur við bakkann. Hann hafði myndazt ofan við malarrif, sem stóð þó ekki alveg upp úr — nema rétt á stöku stað. Hylurinn mjókkaði til beggja enda, en var breiðastur einmitt þar, sem maðurinn og konan lágu. í hon- um miðjum var stór steinn, sem stakk aðeins upp úr svörtum koll- inum. Annars var steinninn loðinn af slýi. Næst honum var alldjúp rák, og þegar vel var að gætt, sást, að þarna mundi vera hringiða. Já, þarna voru strá, sem hreyfðust ósköp hægt í kringum steininn ... Áin, hún suðaði og suðaði utan við rifið — og hún var eitthvað dul í máli, nærri því íbyggin var hún ... En sko, þarna kom þá silungur upp hylinn, ekki mjög stór, miðl- ungs bleikja, fór sér ósköp hægt. Og þarna kom annar, fór með sömu hægð, var svolítið stærri, þessi. Ógn fóru þeir sér annars rólega, svört bök, svona að sjá þau í vatninu, bleikir kviðir, kannski á þeim einhverjar dröfnur. Varla að séð yrði, að sporðarnir hreyfð- ust, helzt, að eyruggarnir blökuð- ust. Nú hvarf sá fyrri á bak við steininn, en hinn var á að gizka einum metra á eftir. Nú kom sá fyrri í ljós aftur, en hann hélt

x

Dvöl

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Dvöl
https://timarit.is/publication/619

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.