Dvöl - 01.04.1946, Blaðsíða 13

DVÖL
91
að jafnvel sjórinn væri í þjónustu
andstæðingsins og leit þess vegna
upp til landsins.
Að síðustu settist hann niður í
sandinn, handleggirnir voru mátt-
lausir og hjartað örmagna. Hann
var mjög þreyttur, en hann var
ákveðinn í að hætta ekki barátt-
unni, meðan hann gæti dregið
andann.
Allt er hægt að kaupa fyrir gull,
endurtók hann þrákelknislega við
sjálfan sig. Engum getur mistek-
izt, sem hefur peninga — allt er
hægt að kaupa fyrir þá — þjóna
— ríkisstj órnir — konunga — há-
an aldur — Guð sjálfan, að lok-
um. . . .
Aldan kom langt að — hann
heyrði hana koma. Hann bjó sig
til að mæta henni, en það var
of seint. Þetta var ekki sjávaralda
— sjórinn var spegilsléttur. Þessi
alda jókst — reis — féll yfir hann.
Hann fann árásina og skalf. Nú
var hann yfirbugaður.
Allt var hægt að kaupa við
gulli, allt að Guði sjálfum. Ekki
án undantekningar. Þú getur
keypt mikið. Þú getur keypt kerti
og sálumessur. En Guð lætur ekki
kaupa sig. Það er sannleikurinn.
Án þess að sýna ytri merki geðs-
hræringar lagðist hann í sandinn,
Því nú var hann yfirunninn, og
fann hverja frumu líkama síns
drekka í sig þennan sannleika.
Eftir langan tíma fór friður að
færast yfir sál hans.
Að lokum stóð hann á fætur.
Hann fann þróttleysi sitt, er hann
var staðinn upp og göngulag hans
var göngulag gamals manns. En
nógan þrótt mundi hann enn hafa
til þess verks, sem beið hans.
Hann gekk að litla vognum, þar
sem bátur hans var bundinn og
nam staðar og starði ofan í vatnið.
Já, þetta var staðurinn. Hann
hafði synt þar oft, en til þessa
aldrei fundið neinn botn. Þarna
hlaut að vera hyldjúpt.
Hann greip það af fjársjóðnum,
sem hendi var næst — það var
andlitsgríma úr gulli — og lét
hana falla úr hendi sér niður í
vatnið. Hún glóði í vatninu þegar
hún sökk, svo hvarf hún. Hann
varp öndinni, beygði sig niður og
tók upp næsta grip.
Að lokum var aðeins gamli gull-
peningurinn eftir. Hann vó pen-
inginn hirðuleysislega í hendi sér,
eins og hann væri verðlaus öðu-
skel. Það var mannsandlit öðrum
megin á peningnum — nef manns-
ins líktist nefinu á Pedro. Skrítið
að setja andlitsmynd á svona
grip! Hann lét peninginn falla úr
hendi sér, það glóði á hann þegar
hann sökk í grænt hyldýpið, og
svo var hann horfinn.
Honum hafði fundizt hver grip-
ur draga með sér hluta af sálu