Dvöl - 01.04.1946, Blaðsíða 17

dvöl
Ó5
geles. Samtímis þakkaði ég hon-
um fyrir að hafa sent mér svo á-
nægjulegan sjúkling.
Hún var aðeins eina viku í
sjúkrahúsinu — meðan á stríðinu
stóð voru sjúkrahúsin svo full-
skipuð, að vika var það lengsta,
sem konur fengu að liggja þar eft-
ir barnsburð, ef allt gekk vel —
en meðan hún lá þar, fékk ég ekk-
ert meira að vita um hana. Hún
var ætíð alúðleg í viðmóti, og
augnaráð hennar var enn inni-
legra, en venjulegt er um sjúkl-
inga. Hún fékk aldrei heimsókn.
hegar hún sagði eitthvað, var það
athugult og greindarlegt, og hún
hafði alltaf nokkrar góðar bækur
á náttborði sínu. Skemmtilegasta
tómstundagaman hennar var að
teikna smámyndir af hjúkrunar-
konunum og barninu — athyglis-
verðar myndir, sem báru vitni um
hugkvæmni og dráttleikni.
Ég tók eftir því, að hún forðað-
ist eftir megni að'tala um sjálfa
sig, og þar sem Winston læknir
hafði marga sjúklinga, sem voru
kvikmyndaleikarar í Hollywood,
komst ég að þeirri niðurstöðu, að
hún mundi vera þaðan, og hún
hefði komið til mín til þess að
komast hjá umtali. Slíkt hafði
komið fyrir áður, og ég viður-
kenndi fúslega þessar ástæður.
Hún bað um reikning frá mér og
borgaði hann þegar. Sjúkrahús-
dvölina borgaði hún einnig þegar.
Og þegar hún fór, skildi hún eftir
nokkra fjárhæð til greiðslu á dvöl
barnsins, unz hún gæti látið sækja
það — „eftir svona fjórar til fimm
vikur, þegar ég er búin að finna
henni góðan samastað“.
Tveim dögum eftir að hún fór
fékk ég bréf frá Winston lækni. ,,Ég
á ekki skilið neinar þakkir,“ skrif-
aði hann, „því aö ég hef aldrei
sent yður neinn sjúkling með þessu
nafni. í Los Angeles er heldur eng-
in gata til með því nafni, sem þér
gefið upp sem heimilisfang þess-
arar konu, og nafn hennar finnst
ekki í símaskránni." Nú fór mér
að finnast þetta allundarlegt.
Ég leit á barnið á hverjum degi.
Þrem vikum seinna, er ég var
ekki staddur í sjúkrahúsinu, kom
þar hjúkrunarkona með skriflega
tilkynningu frá móðurinni um það,
að hún ætti að taka barnið meö
sér. Nú var ég úr allri ábyrgð um
þetta, svo að næst hefði legið fyrir
mig að gleyma þessu atviki með
öllu, en undarleg atvik loða jafn-
vel við minni annríkra lækna.
Hálfu ári seinna vildi svo til, að
ég kom í lítinn námubæ á vestur-
ströndinni. Þegar ég hafði lokið
erindum mínum þar, settist ég út á
svalir gistihússins og ræddi við
veitingamanninn, meðan ég beið
eftir lestinni. Hann sagði mér eitt
og annað um þá, sem fram hjá
gengu. Svalirnar vissu út að göt-
unni, sem var böðuð sól.
Allt í einu sá ég, að glæsileg
bifreið kom eftir götunni og stanz-