Dvöl - 01.04.1946, Blaðsíða 50

128
DVÖL
eins amaefni. Maður gat alltaf fengið allt, sem maður þarfnaðist. Hún
var aldrei dauðadrukkin, en sjaldan algáð. En nokkuð stór skammtur á
degi hverjum var henni nauðsynlegur til þess að halda sér við. Ef hann
var of litill þjáðist hún af kveljandi þunglyndi.
Eiður tók hana með sér til „Jimrnys". Hann var hreykinn, hreykinn
eins og útlendur ferðamaður, sem álitinn er innlendur, yfir kunnugleik
sínum á nýjum veitingastöðum í sóðalegum, brúnmáluðum húsum. Það
voru staðir, þar sem maður gat fengið sérstaka tegund af viský með því
að nefna nafn einhvers fastagestsins. Veitingakrá „Jimmys" var eftir-
lætisstaður hans og félaga hans.
Þar kynntist Hazel mörgum mönnum og kónum fyrir atbeina Eiðs, og
eignaðist marga kunningja. Karlmennirnir buðu henni oft út, þegar
Eiður var heima í Utica. Hann var hreykinn af því, hvað henni varð vel
til vina.
Brátt varð þaö henni að vana að fara ein í veitingakrá „Jimmys“, þeg-
ar hún hafði ekki ráðstafað kvöldinu á annan hátt. Þar var hún alltaí
viss um að hitta fólk, sem hún þekkti og gat eytt kvöldinu með. Þarna
var eins konar samkomustaður helztu kunningja hennar.
Konurnar, sem heimsóttu „Jimmy“ voru allar hver annarri líkar, og
það gat í rauninni talizt merkilegt, því að alltaf voru einhverjir að fara,
og nýir komu í þeirra stað. Þrátt fyrir þetta virtust hinir nýkomnu ætíð
líkjast þeim, sem fyrir voru. Þetta voru allt saman stórar og feitlagnar
konur, breiðaxla og brjóstamiklar, hvapholda í andliti og alltof mikið
málaðar. Þær hlógu hátt og hryssingslega, og þá komu í ljós dökkar,
gljáalausar tennur, sem líktust hornlaga steinvölum. Þær litu allar út
fyrir að vera hraustar, en þó var yfir þeim veiklulegur blær, sem vitnaði
um sífellda baráttu þeirra fyrir því að halda sér við. Þær gátu verið 36
ára eða jafnvel 45 eða einhvers staðar þar á milli.
Nöfn þeirra voru saman sett af skírnarnöfnum þeirra og ættarnöfn-
um manna þeirra. — Það voru Florence Miller, Vera Riley, Lilian Block.
Þetta veitti þeim í einu vé hjónabandsins og geisladýrð frelsisins. Þó
voru ein eða tvær þeirra, sem höfðu fengið fullan skilnað. Flestar minnt-
ust aldrei á fyrrverandi eiginmenn sína, en sumar, sem höfðu aðeins
verið fráskildar skamman tíma, lýstu þeim af miklum áhuga. Sumar
þeirra voru mæður, áttu oftast eitt barn — dreng, sem gekk i einhvern
skóla, eða telpu, sem var alin upp hjá einhverri frænku eða ömmu. Þær
stundir voru margar, sem úthellt var tárum og sýndar litlar ljósmyndir.
Þetta voru allt saman aðlaðandi konur, innilegar og vingjarnlegar og
átakanlega móðurlegar í sér. Mikilvægasti eiginleiki þeirra var stillingin.